Development in Coastal Zones and Disaster Management

در دو دهه گذشته، مناطق ساحلی نسبتاً برخی از شدیدترین بلایای اقیانوسی و ژئوفیزیکی را نسبت به دهه‌های قبل متحمل شده‌اند. با این حال، حاکمیت مدیریت بلایا نمی تواند با فاجعه انسانی، غیرانسانی و زیست محیطی که در متداول ترین و غیرقابل پیش بینی ترین الگوی خود آشکار می شود، مطابقت کند. بین سونامی آسیا در سال 2004 تا سیل ویرانگر چنای و کرالا در سال 2018، تأثیر معیشتی اجتماعی-صنعتی به دولت‌ها هشدار می‌دهد که قوانین حفاظت از سواحل را بیشتر و جدی‌تر رعایت کنند. دفتر کاهش خطر بلایای سازمان ملل متحد (UNDRR) در سال 2018 آمار تکان دهنده ای برای به اشتراک گذاشتن داشت زیرا در مقایسه با 20 سال گذشته (1998-2017) تلفات و خسارات مربوط به تنها فاجعه سونامی در سواحل به ترتیب به 251770 و 280 میلیارد دلار رسیده است. به 998 و 2.7 میلیارد دلار آمریکا در 20 سال گذشته (1978-1997). حفاظت از سواحل دیگر یک مسئله حکومت گاه به گاه نیست، بلکه به نیازی برای بقا تبدیل شده است. منطقه جنوب آسیا که از نظر آسیب پذیری، انعطاف پذیری ضعیف و ساختارهای حاکمیتی نسبتاً ناکافی در رتبه بسیار بالاتری قرار دارد، باید این مسئولیت را در اولویت قرار دهد. روح بیانیه هیوگو و چارچوب اقدام سندای، آمادگی و ایجاد انعطاف‌پذیری را به‌عنوان حوزه‌های رویکرد کلیدی در حاکمیت ساحلی پیشنهاد می‌کند.

این کتاب از نظر رویکرد جامع و فرا رشته‌ای مبتنی بر علوم اجتماعی برای مدیریت بلایا که حفاظت از گیاهان و جانوران دریایی، اکوسیستم‌ها و مدیریت زمین را با فرآیندهای تصمیم‌گیری و مقررات ساحلی پیوند می‌دهد، غیرقابل مقایسه است. این یافته‌های ریشه‌ای از شبه قاره توسط بخشی در مورد قوی‌ترین نبرد دادگاه در مورد سیل کرالا به‌عنوان راهنمایی برای خوانندگان به منظور شناسایی دقیق «عمل خدا» که اغلب به عنوان حجابی برای پنهان کردن عدم آمادگی، بی‌تفاوتی و سیاسی استفاده می‌شود، اثبات می‌شود. طمع. خواندن این کتاب برای هر کسی که در تحقیقات، مدیریت یا هر سطحی از تصمیم گیری برای کاهش و پیشگیری از بلایا دخالت دارد، ضروری است.

In the last two decades, coastal regions have relatively endured some of the fiercest oceanic and geophysical disasters than the earlier decades. Yet, disaster management governance fails to match the human, nonhuman and environmental calamity which is unfolding in its most frequent and unpredictable pattern. Between the Asian Tsunami of 2004 to the devastating Chennai and Kerala floods of 2018 the socio-industrial-livelihood impact alerts governments towards a greater and more serious compliance to laws for coastal conservation. The United Nations Office for Disaster Risk Reduction (UNDRR) in 2018 had shocking statistics to share as the deaths and damages related to only Tsunami disaster at the coasts to 251,770 and US$280 billions respectively in the last 20 years (1998-2017) as compared to 998 and US$ 2.7 billion in the previous 20 years (1978-1997). Coastal conservation is no more a question of casual governance but has become a need for survival. The region of South Asia which ranks much higher in its vulnerability, weak resilience and relatively undersupplied governance structures ought to take this responsibility on a priority. The spirit of Hyogu Declaration and the Sendai Framework for Action suggests preparedness and resilience building as key approach areas in coastal governance.

The book is incomparable in its holistic and transdisciplinary social science based approach to disaster management which links conservation of marine flora and fauna, ecosystems and land management with decision making processes and coastal regulations. These grass root findings from the subcontinent are substantiated by a section on the most powerful court battle on the Kerala Floods as a guideline for readers to discerningly identify an ‘Act of God’ often used as a veil to hide lack of preparedness, apathy and political greed. This book becomes indispensable reading for anyone involved in research, administration or any level of decision making for the mitigation and prevention of disasters.