Destruction Was My Beatrice: Dada and the Unmaking of the Twentieth Century

در سال 1916، در حالی که جنگ جهانی اول در اطراف آنها بیداد می کرد، گروهی از بوهمی ها در یک کاباره کوچک در زوریخ، سوئیس جمع شدند. پس از تزئین دیوارها با هنر پیکاسو و دیگر هنرمندان آوانگارد، آن‌ها مجموعه‌ای از نمایش‌های عجیب و غریب را آغاز کردند. سه خواننده به طور همزمان شعری را به سه زبان خواندند. یک نوجوان مونکل پوش از نیوزلند طلسم کرد. مرد جوان دیگری در حالی که "دعاهای خارق العاده" خود را به صدا در می آورد، به حضار پوزخند زد و شلاقی را زد. یکی از هنرمندان این جلسات را بوفونی و مراسم مرثیه نامید. به زودی آنها نامی خاطره انگیزتر خواهند داشت: دادا.

در ویرانی بئاتریس من بود، محقق مدرنیست جد رسولا اولین تاریخ روایی دادا را ارائه می کند و نشان می دهد که چگونه این پدیده هنری کم درک شده است. پایه و اساس فرهنگ را به گونه ای که امروز می شناسیم، گذاشت. اگرچه محل تولد دادا تنها پس از چهار ماه بسته شد و همکارانش پراکنده شدند، ایده دادا به سرعت در نیویورک گسترش یافت، جایی که هنرمندانی مانند مارسل دوشان و من ری را تحت تأثیر قرار داد. به برلین، جایی که از نقاشان جورج گروس و هانا هوخ الهام گرفت. و به پاریس، جایی که جنبش‌های آوانگارد قبلی مانند فوویسم و ​​کوبیسم را از سلطنت خلع کرد و در عین حال از سوررئالیست‌های اولیه مانند آندره برتون، لوئی آراگون و پل الوارد الهام بخشید. رسولا نشان می‌دهد که دم بلند دادائیسم را می‌توان حتی فراتر از هنرمندانی چون ویلیام اس. باروز، رابرت راشنبرگ، مارشال مک‌لوهان، بیتلز، مونتی پایتون، دیوید برن، و ژان میشل باسکویا، که همگی هستند دنبال کرد. همراه با دیگران ناگفته مدیون فرارهای عجیب و غریب جنگ پیشتاز دادا هستیم.

روایتی سراسر جهان که برخی از تأثیرگذارترین چهره های هنری قرن بیستم را احیا می کند، نابودی بئاتریس من بود I> توضیح می دهد که چگونه دادا در بحبوحه جنگ تمام عیار بر جهان منفجر شد و چگونه اثرات این انفجار هنوز هم امروز طنین انداز است.

In 1916, as World War I raged around them, a group of bohemians gathered at a small cabaret in Zurich, Switzerland. After decorating the walls with art by Picasso and other avant-garde artists, they embarked on a series of extravagant performances. Three readers simultaneously recited a poem in three languages; a monocle-wearing teenager performed a spell from New Zealand; another young man sneered at the audience, snapping a whip as he intoned his “Fantastic Prayers.” One of the artists called these sessions “both buffoonery and a requiem mass.” Soon they would have a more evocative name: Dada.

In Destruction Was My Beatrice, modernist scholar Jed Rasula presents the first narrative history of Dada, showing how this little-understood artistic phenomenon laid the foundation for culture as we know it today. Although the venue where Dada was born closed after only four months and its acolytes scattered, the idea of Dada quickly spread to New York, where it influenced artists like Marcel Duchamp and Man Ray; to Berlin, where it inspired painters George Grosz and Hannah Höch; and to Paris, where it dethroned previous avant-garde movements like Fauvism and Cubism while inspiring early Surrealists like André Breton, Louis Aragon, and Paul Éluard. The long tail of Dadaism, Rasula shows, can be traced even further, to artists as diverse as William S. Burroughs, Robert Rauschenberg, Marshall McLuhan, the Beatles, Monty Python, David Byrne, and Jean-Michel Basquiat, all of whom—along with untold others—owe a debt to the bizarre wartime escapades of the Dada vanguard.

A globe-spanning narrative that resurrects some of the 20th century’s most influential artistic figures, Destruction Was My Beatrice describes how Dada burst upon the world in the midst of total war—and how the effects of this explosion are still reverberating today.