Democracy without Politics

امروزه در دموکراسی های غربی، اکثریت شهروندان سیاست و سیاستمداران را مورد تحقیر قرار می دهند. استیون بیلاکوویچ استدلال می کند که این تحقیر سیاست نه از نارضایتی نظام سیاسی لیبرال ما ناشی می شود و نه از مشغله های یک جامعه مصرفی. در عوض، با بسط تحلیل توکویل از شیوه زندگی دموکراتیک مدرن، او منابع بدبینی سیاسی را در خود دموکراسی دنبال می کند.

باز بودن تعریف جامعه دموکراتیک – وعده آزادی متعالی و نامحدود آن. قدرت - سیاست روزمره استدلال و متقاعدسازی را در مقایسه بیهوده می کند. اقناع نسبت به هنجارهای رقابت در بازار آزاد و جامعه میهن پرستانه بی ارزش می شود، اظهارات منفعت شخصی و ابراز خود جای بحث و جدل با هم را می گیرد و زندگی سیاسی با فقدان صحبت میانجی کاهش می یابد. بیلاکوویکس این روند را در سراسر چشم‌انداز سیاسی شناسایی می‌کند - در اصالت‌های متضاد «جنگ فرهنگی»، تعقیب همیشگی بیگانگان سیاسی برای تنظیم دوباره اوضاع، دعوت به سیاست پسا حزبی، افزایش تقاضاها از دولت در کنار کاهش انتظارات از دولت. آنچه که دولت می تواند انجام دهد و در یک لفاظی سیاسی که در عین حال کوچک و هذل آمیز است. بیلاکوویچ برای اصلاح سیاست دموکراتیک و بهبود آسیب‌شناسی آن، از ما می‌خواهد که بر تعصب ضد سیاسی خود غلبه کنیم و دموکراسی قوی را به‌عنوان روشی که شهروندان متقاعد می‌کنند و متقاعد می‌شوند، بازنگری کنیم.

In Western democracies today, politics and politicians are held in contempt by the majority of citizens. Steven Bilakovics argues that this disdain of politics follows neither from the discontents of our liberal political system nor from the preoccupations of a consumer society. Rather, extending Tocqueville’s analysis of the modern democratic way of life, he traces the sources of political cynicism to democracy itself.

Democratic society’s defining openness—its promise of transcendent freedom and unlimited power—renders the everyday politics of argument and persuasion absurd by comparison. Persuasion is devalued relative to the norms of free-market competition and patriotic community, assertions of self-interest and self-expression take the place of arguing together, and political life is diminished by the absence of mediating talk. Bilakovics identifies this trend across the political landscape—in the clashing authenticities of the "culture war," the perennial pursuit of the political outsider to set things right again, the call for a postpartisan politics, rising demands on government alongside falling expectations of what government can do, and in a political rhetoric that is at once petty and hyperbolic. To reform democratic politics and ameliorate its pathologies, Bilakovics calls on us to overcome our anti-political prejudice and rethink robust democracy as the citizen's practice of persuading and being persuaded in turn.