Democracy Despite Itself: Why a System That Shouldn’t Work at All Works So Well

رای دهندگان اغلب بر اساس اطلاعات نادرست و نامربوط تصمیمات غیرمنطقی می گیرند. سیاستمداران اغلب نالایق، فاسد و یا از اراده مردم خارج هستند. انتخابات را می توان با طراحی برگه رای و مرزهای نافرمان یک ناحیه تعیین کرد. و با این حال، علیرغم رأی دهندگانی که کاندیداها را بر اساس بوکسور انتخاب می کنند - دوگانگی مختصر و سیاستمدارانی که برای جمع آوری یک جمله منسجم تلاش می کنند، دموکراسی به طور استثنایی کار می کند: شهروندان دموکراسی سالم تر، شادتر و آزادتر از شهروندان کشورهای دیگر هستند. در دموکراسی علیرغم خودش، دنی اوپنهایمر، روانشناس، و مایک ادواردز، دانشمند علوم سیاسی، این پارادوکس را بررسی می کنند: چگونه دموکراسی می تواند به چنین نتایج موفقیت آمیزی منجر شود، در حالی که ویژگی تعیین کننده دموکراسی - انتخابات - است. اینقدر ناقص است؟

اپنهایمر و ادواردز استدلال می‌کنند که دموکراسی کار می‌کند، زیرا انتخابات منظم، مهم نیست که چقدر ناقص باشد، پیامدهای مثبت و غیرمعمولی دارد. اوپنهایمر و ادواردز می نویسند که درخشش دموکراسی در توانایی مردم برای انتخاب رهبران برتر نیست. این امر در بسیاری از راه‌ها نهفته است که افراد معیوب و رهبران معیوب آنها را به شکلی نامحسوس تشویق می‌کند تا برای ساختن جامعه‌ای بهتر تلاش کنند.

Voters often make irrational decisions based on inaccurate and irrelevant information. Politicians are often inept, corrupt, or out of touch with the will of the people. Elections can be determined by the design of the ballot and the gerrymandered borders of a district. And yet, despite voters who choose candidates according to the boxer--brief dichotomy and politicians who struggle to put together a coherent sentence, democracy works exceptionally well: citizens of democracies are healthier, happier, and freer than citizens of other countries. In Democracy Despite Itself, Danny Oppenheimer, a psychologist, and Mike Edwards, a political scientist, explore this paradox: How can democracy lead to such successful outcomes when the defining characteristic of democracy -- elections -- is so flawed?

Oppenheimer and Edwards argue that democracy works because regular elections, no matter how flawed, produce a variety of unintuitive, positive consequences. The brilliance of democracy, write Oppenheimer and Edwards, does not lie in the people's ability to pick superior leaders. It lies in the many ways that it subtly encourages the flawed people and their flawed leaders to work toward building a better society.