Decommissioned Submarines in the Russian Northwest: Assessing and Eliminating Risks

تا اواخر دهه 1970، اکثر اپراتورهای تجاری نیروگاه در خارج از ایالات متحده سیاست مدیریت سوخت مصرف شده را برای بازفرآوری فوری و بازیافت محصولات بازیافتی اتخاذ کردند. در واکنش به افزایش قیمت‌های بازفرآوری، کاهش ارزش محصولات تحت پوشش مجدد، نگرانی‌ها در مورد خطرات تکثیر و اعتقاد به اقتصاد مطلوب دفع مستقیم، بسیاری از شرکت‌های برق از آن زمان تصمیم گرفتند سوخت مصرف‌شده را به صورت موقت ذخیره کنند تا در انتظار در دسترس بودن مستقیم باشد. تسهیلات دفع یا تغییر در فضای اقتصادی و/یا سیاسی برای بازفرآوری و بازیافت اورانیوم و پلوتونیوم. سوخت مصرف شده به طور سنتی در استخرهای پر از آب واقع در ساختمان راکتور یا ساختمان‌های جابجایی سوخت، در سایت‌های راکتور یا به عنوان بخشی از کارخانه‌های متمرکز بزرگ (مانند سلافیلد، لاهه، CLAB) ذخیره می‌شود. از آنجا که اقتصاد ذخیره سازی استخر به اندازه تاسیسات بستگی دارد، ساخت استخرهای جداگانه اضافی در سایت های راکتور تنها در چند کشور مانند فنلاند و بلغارستان دنبال شده است.

Until the late 1970s, most commercial power plant operators outside the United States adopted a spent fuel management policy of immediate reprocessing and recycling of recovered products. In response to rising reprocessing prices, decreasing values of re­ covered products, concerns over proliferation risks, and a belief in the favorable eco­ nomics of direct disposal, many utilities have since opted to store spent fuel on an in­ terim basis pending the availability of direct disposal facilities or a change in the eco­ nomic and/or political climate for reprocessing and recycling uranium and plutonium. Spent fuel has traditionally been stored in water-filled pools located in the reactor building or fuel handling buildings, on reactor sites, or as part of large centralized fa­ cilities (e.g. Sellafield, La Hague, CLAB). Because the economics of pool storage are dependent on the size of the facility, the construction of additional separate pools on reactor sites has only been pursued in a few countries, such as Finland and Bulgaria.