Debtors' Prison: The Politics of Austerity Versus Possibility

یکی از مهم‌ترین متفکران اقتصادی ما، یک اصل ارزشمند ارتدوکس مالی امروزی را به چالش می‌کشد: اینکه هزینه‌های کمتر، امتناع از بخشش بدهی‌ها، و کوچک‌شدن دولت - «ریاضت اقتصادی» - راه‌حلی برای یک بحران اقتصادی پایدار مانند بحران ما یا اروپا است. پنجمین سال آن است.

از زمان فروپاشی سپتامبر 2008، گفتگو در مورد بهبود اقتصادی بر این سوال متمرکز شده است: آیا ما بیش از حد از آن داریم، بدهی چه کسی را ببخشیم، و چگونه کسری را کاهش دهیم. این پرسش‌ها بر گزیده‌های انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده در سال 2012، بحث‌های پرتگاه مالی و سیاست‌های انحرافی اتحادیه اروپا غالب بود.

رابرت کاتنر قوی ترین استدلال تا به امروز را مطرح می کند که این سؤالات اشتباه هستند و ریاضت پاسخ اشتباه است. او با آمیختن اقتصاد با تضادهای تاریخی کاهش موثر بدهی و اجرای تنبیهی بدهی، روشن می کند که بستن کمربند جهانی، به عنوان نسخه ای برای رکود، منطق اقتصادی را به چالش می کشد. و در حالی که بدهی عمومی بیشتر توجه را به خود جلب می کند، این بدهی های خصوصی هستند که اقتصاد را به هم ریخته و بهبود را تحت تأثیر قرار می دهند - وام مسکن، وام های دانشجویی، استقراض مصرف کننده برای جبران عقب ماندگی دستمزدها، کسری های سوداگرانه متحمل شده توسط بانک ها. همانطور که کاتنر مشاهده می کند، شرکت ها از ورشکستگی استفاده می کنند تا از بدهی ها دور شوند. صاحب خانه ها و کشورهای کوچک این کار را نمی کنند. بنابراین، ما به استقراض و سرمایه گذاری عمومی بیشتری برای احیای اقتصاد رکود، و بخشش و اصلاح بیشتر بدهی های گذشته نیاز داریم.

کاتنر در ساختن پرونده خود، استانداردهای دوگانه را در سیاست بدهی آشکار می کند، از کمپین رابینسون کروزوئهنویسنده دانیل دفو برای بخشش بدهی در قرن هفدهم تا دو جنگ جهانی و برتون. جنگل. درست همانطور که زندان‌های بدهکاران زمانی مانع از غلبه بر بدهی‌های افراد و از سرگیری زندگی تولیدی می‌شد، اقدامات ریاضتی به جای بازگرداندن، رشد اقتصادی را تحت فشار قرار می‌دهد - زیرا سنگینی بدهی‌های گذشته پتانسیل آینده اقتصاد را در هم می‌کوبد. مهمتر از همه، کاتنر نشان می دهد که چگونه ریاضت فقط به نفع طلبکاران است - همان بانکداران و نخبگان مالی که اقداماتشان باعث فروپاشی شد. شفاف، معتبر، تحریک آمیز - کتابی که مکالمه اقتصادی و جستجوی راه حل های جدید را شکل می دهد.

One of our foremost economic thinkers challenges a cherished tenet of today’s financial orthodoxy: that spending less, refusing to forgive debt, and shrinking government—“austerity”—is the solution to a persisting economic crisis like ours or Europe’s, now in its fifth year.

Since the collapse of September 2008, the conversation about economic recovery has centered on the question of debt: whether we have too much of it, whose debt to forgive, and how to cut the deficit. These questions dominated the sound bites of the 2012 U.S. presidential election, the fiscal-cliff debates, and the perverse policies of the European Union.

Robert Kuttner makes the most powerful argument to date that these are the wrong questions and that austerity is the wrong answer. Blending economics with historical contrasts of effective debt relief and punitive debt enforcement, he makes clear that universal belt-tightening, as a prescription for recession, defies economic logic. And while the public debt gets most of the attention, it is private debts that crashed the economy and are sandbagging the recovery—mortgages, student loans, consumer borrowing to make up for lagging wages, speculative shortfalls incurred by banks. As Kuttner observes, corporations get to use bankruptcy to walk away from debts. Homeowners and small nations don’t. Thus, we need more public borrowing and investment to revive a depressed economy, and more forgiveness and reform of the overhang of past debts.

In making his case, Kuttner uncovers the double standards in the politics of debt, from Robinson Crusoe author Daniel Defoe’s campaign for debt forgiveness in the seventeenth century to the two world wars and Bretton Woods. Just as debtors’ prisons once prevented individuals from surmounting their debts and resuming productive life, austerity measures shackle, rather than restore, economic growth—as the weight of past debt crushes the economy’s future potential. Above all, Kuttner shows how austerity serves only the interest of creditors—the very bankers and financial elites whose actions precipitated the collapse. Lucid, authoritative, provocative—a book that will shape the economic conversation and the search for new solutions.