Death of the Desert: Monastic Memory and the Loss of Egypt's Golden Age

در اواخر قرن چهارم، جهان مسیحیت به دلیل بحث بر سر آموزه‌های اوریگن، الهی‌دان قرن سوم و مواضع او در مورد غیر جسمانی بودن خدا، از هم پاشید. در سال 400، اسقف اعظم تئوفیلوس اسکندریه شورایی را تشکیل داد و پیروان بعدی اوریگن را بدعت گذار اعلام کرد. اندکی پس از آن، تئوفیلوس به اصطلاح برادران قدبلند، چهار راهب اوریژنیست را که همراه با صدها برادرشان، جوامع رهبانی را در صحرای غربی مصر رهبری می کردند، تبعید کرد. در برخی روایت‌ها، تئوفیلوس رهبری گروهی خشن از جوانان مست و برده‌دار اتیوپیایی را در غارت و هتک حرمت صومعه رهبری می‌کند. در برخی دیگر، او به درستی وظایف اسقفی خود را انجام می دهد. در برخی نسخه‌ها، اقدامات خشونت‌آمیز تئوفیلوس عملاً عصر طلایی رهبانیت صحرا را به پایان می‌رساند. در برخی دیگر، او احترام مناسبی را برای پدران صحرا قائل است، که زندگی زهد آنها متعاقباً توسط گروه های غارتگران وحشی ویران می شود. برای برخی، بیابان به طور جدایی ناپذیری با خشونت و تروما پیوند خورد، در حالی که برای برخی دیگر، به مکانی برای خاطرات نوستالژیک تبدیل شد.

این که نسل های بعدی معتقد بودند کدام یک از این روایت ها تا حد زیادی به منابعی که می خوانند بستگی دارد. . در مرگ صحرا، کریستین لوکریتز مارکیز بررسی تازه‌ای از این مقطع حساس در تاریخ مسیحیت ارائه می‌کند و رشته‌های روایی را که عمدتاً در سنت‌های علمی از هم جدا شده‌اند، وارد گفتگو می‌کند. او خشونت انجام شده توسط تئوفیلوس را نقطه عطفی برای رهبانیت صحرا می‌داند و در نظر می‌گیرد که چگونه راهبان در اعمال خشونت‌آمیز شرکت می‌کنند و چگونه آن خشونت دوباره به دامان آنها می‌آید. به طور گسترده‌تر، توجه دقیق او به روابط پویا بین عملکردهای حافظه، ساخت‌های بلاغی مکان، گفتمان نژادی، و زبان و اعمال خشونت‌آمیز با ما در زمان خود صحبت می‌کند.

In the late fourth century, the world of Christianity was torn apart by debate over the teachings of the third-century theologian Origen and his positions on the incorporeality of God. In the year 400, Archbishop Theophilus of Alexandria convened a council declaring Origen's later followers as heretics. Shortly thereafter, Theophilus banished the so-called Tall Brothers, four Origenist monks who led monastic communities in the western Egyptian desert, along with hundreds of their brethren. In some accounts, Theophilus leads a violent group of drunken youths and enslaved Ethiopians in sacking and desecrating the monastery; in others, he justly exercises his episcopal duties. In some versions, Theophilus' violent actions effectively bring the Golden Age of desert monasticism to an end; in others, he has shown proper respect for the desert fathers, whose life of asceticism is subsequently destroyed by bands of barbarian marauders. For some, the desert came to be inextricably connected to violence and trauma, while for others, it became a site of nostalgic recollection.

Which of these narratives subsequent generations believed depended in good part on the sources they were reading. In Death of the Desert, Christine Luckritz Marquis offers a fresh examination of this critical juncture in Christian history and brings into dialogue narrative strands that have largely been separated in the scholarly tradition. She takes the violence perpetrated by Theophilus as a turning point for desert monasticism and considers how monks became involved in acts of violence and how that violence came back to haunt them. More broadly, her careful attention to the dynamic relations between memory practices, the rhetorical constructions of place, racialized discourse, and language and deeds of violence speak to us in our own time.