Death and Architecture: The Pre-Pottery Neolithic A Burials at WF16, Wadi Faynan, Southern Jordan

دسته بندی: باستان شناسی
ویرایش:  
نویسندگان: Mithen S. et al.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 29 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 24 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 31,000

در: Renfrew C., Boyd M.J., Morley I. (eds). آیین های مرگ، نظم اجتماعی و باستان شناسی جاودانگی در دنیای باستان. "مرگ هیچ سلطه ای نخواهد داشت". - انتشارات دانشگاه کمبریج، 2015. - صفحات 82-110. نئولیتیک شام، اولین ظهور جوامع کشاورزی بی تحرک را در جهان نشان می دهد. گذار از شکار-جمع آوری به کشاورزی بین 20000 تا 10500 سال پیش آغاز شد، دومی آغاز دوره نوسنگی پیش از سفال B (PPNB) است که طی آن غلات اهلی، گوسفند و بز شروع به ظهور کردند. این که آیا در دوره پیش از سفال نوسنگی A (PPNA) (11700 تا 10500 BP) یک گذار نسبتا سریع رخ داده است، شاید به عنوان پاسخی به گرمایش جهانی که پایان پلیستوسن را نشان می‌دهد، یا ظهور تدریجی‌تر ناشی از تشدید معیشت طولانی مدت در طول اپی پالئولیتیک (20000-11700 BP) یک موضوع بحث است. با این حال، بدون شک، انتقال به شیوه‌های زندگی کشاورزی بی‌تحرک، تمام جنبه‌های اقتصاد، فناوری، معماری، سازمان اجتماعی، ایدئولوژی و «فرهنگ» را در گسترده‌ترین معنای ممکن در بر می‌گیرد. شواهد باستان شناسی نشان می دهد که نگرش نسبت به زندگی و مرگ به عنوان بخشی از این فرآیند تغییر کرده است، نباید تعجب آور باشد زیرا برداشت و سپس کاشت محصولات اهلی شده اساساً با دستکاری فرآیند باززایی مرتبط است. شواهد PPNA و PPNB به طور اجتناب ناپذیری توسط کیفیت و کمیت داده های موجود محدود می شود. این به طور قابل توجهی برای دوره PPNA محدود است، که بسیاری آن را مرحله مهم انتقال از شکارچی-گردآورنده به شیوه زندگی کشاورزی می دانند. در این مقاله، ما شواهد جدیدی را در مورد شیوه‌های PPNA از محل WF16 در جنوب اردن ارائه می‌کنیم. تعداد دفن های واقع در این شهرک برای یک سایت PPNA به طور غیرعادی زیاد است. در حدود چهل تدفین یافت شده در محدوده کاوش وجود دارد، اما با توجه به گستردگی فضایی و چینه شناسی قسمت کاوش نشده سکونتگاه، تعداد کل تدفین ها باید بیشتر باشد. گزارش حفاری هنوز در حال آماده سازی است و تجزیه و تحلیل استخوان شناسی هنوز انجام نشده است. به این ترتیب، هر گونه تفسیری از این مجموعه داده ناقص و موقت باقی می ماند. اما حتی با توجه به شواهدی که در حال حاضر در دسترس است، WF16 کمک زیادی به دانش ما در مورد تدفین PPNA و تحول در عمل مرده زنی در سراسر انتقال سبک زندگی شکارچی-گردآورنده-کشاورزی در جنوب غربی آسیا می کند.
ما نشان خواهیم داد که رابطه بین زنده ها و مردگان در WF16 نه تنها با روش های مختلف رفتار با مردم در هنگام مرگ، بلکه از طریق نگرش های مختلف نسبت به بقایای آنها برای یک دوره طولانی پس از مرگ تعریف شد. نقش‌هایی که توسط حافظه، مراقبت، مداخله ثانویه و دستکاری بقایای انسانی ایفا می‌شود، لایه‌های متعددی از تمرین مرده‌خانه را در WF16 ایجاد کرد، که همچنین بخشی از زندگی خود شهرک بود، با پیامدهای واقعی برای جامعه زنده آن. این به بهترین وجه از طریق روشی که در آن مرده‌ها از طریق رقص دقیق تدفین‌ها، درمان بقایای انسانی، و تغییر مکرر ساختار معماری محله‌ای که تدفین‌ها در آن قرار می‌گرفتند، به عنوان بخشی از سکونتگاه حضور داشتند، قابل مشاهده است.

In: Renfrew C., Boyd M.J., Morley I. (eds). Death Rituals, Social Order and the Archaeology of Immortality in the Ancient World. 'Death Shall Have No Dominion'. — Cambridge University Press, 2015. — pp. 82-110. The neolithic of the Levant marks the earliest appearance of sedentary farming communities in the world. The transition from hunting-gathering to farming began between 20,000 and 10,500 years ago, the latter marking the start of the Pre-Pottery Neolithic B (PPNB) period, during which domesticated cereals, sheep, and goat begin to appear. Whether there was a relatively rapid transition during the preceding Pre-Pottery Neolithic A (PPNA) period (11,700–10,500 BP), perhaps as a response to the dramatic global warming that marks the end of the Pleistocene, or a more gradual emergence arising from long-term subsistence intensification during the Epipalaeolithic (20,000–11,700 BP) remains an issue of contention. It is undisputed, however, that the transition to sedentary farming lifestyles encompassed all aspects of economy, technology, architecture, social organisation, ideology, and ‘culture’ in the widest possible sense. Archaeological evidence indicating that attitudes towards life and death were transformed as part of this process should not be surprising as the harvesting and then sowing of domesticated crops are fundamentally related to manipulating the process of regeneration.
The documentation and interpretation of Epipalaeolithic, PPNA, and PPNB mortuary evidence is inevitably constrained by the quality and quantity of data available. This is notably limited for the PPNA period, which many see as the critical phase of transition from hunter-gatherer to farming lifestyles. In this contribution, we present new evidence concerning PPNA mortuary practices from the site of WF16 in southern Jordan. The number of burials located at this settlement is unusually high for a PPNA site. It stands at around forty burials found within the limits of the excavation, but the total number of burials must be higher, considering the spatial and stratigraphic extent of the unexcavated part of the settlement. The excavation report is still undergoing preparation, and osteological analysis has yet to be undertaken. As such, any interpretation of this data set remains both incomplete and provisional. But even from the evidence currently available, WF16 contributes greatly towards our knowledge of PPNA burial and the transformation in mortuary practice across the hunter-gatherer–farming lifestyle transition in southwestern Asia.
We will show that the relationship between the living and the dead at WF16 was defined not only by the different ways in which the people were treated at death, but also through diverse attitudes towards their remains for a prolonged period post-mortem. The roles played by memory, curation, secondary intervention, and manipulation of human remains created multiple layers of mortuary practice at WF16, which was also part of the life of the settlement itself, with real consequences for its living community. This is best seen through the manner in which the dead continued to be part of the settlement through careful choreography of burials, the treatment of the human remains, and the repeatedly changing architectural make-up of the settlement the burials were positioned within.