Day Treatment for Children with Emotional Disorders: Volume 2 Models Across the Country

طول عمر درمان روزانه برای کودکان در ایالات متحده نسبتاً کوتاه است و یک دوره حدود 50 سال را پوشش می دهد. اگرچه 20 سال اول رشد کمی در تعداد مراکز فعال در سراسر کشور داشتیم، مفهوم درمان روزانه توسط کمیسیون مشترک بیماری های روانی و سلامت در سال 1961 به عنوان مهم ترین نوآوری درمانی قرن حاضر شناخته شد. شور و شوق برای این روش درمانی از نارضایتی فزاینده در میان بسیاری از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشت روان که چاره ای جز قرار دادن کودکان در یک محیط بیمارستانی بسیار محدود نداشتند، انگیزه پیدا کرد. درمان روزانه انگ مرتبط با بستری شدن را به همراه نداشت. بچه ها اکنون می توانند با خانواده های خود و در جوامع خود باقی بمانند. والدین می توانند به طور فعال در درمان فرزندشان مشارکت داشته باشند. این روش جدید از اثرات منفی کوتاه‌مدت و بلندمدت نهادینه‌سازی اجتناب کرد، و اختلاف هزینه‌های قابل‌توجهی بین خدمات بهداشت روانی روزانه و بستری وجود داشت. در سال‌های اخیر، شواهد فزاینده‌ای مبنی بر اثربخشی درمان روزانه به عنوان یک محیط درمانی فشرده برای کودکان و والدین آنها وجود داشته است. علیرغم این مزایا، درمان روزانه همچنان به نفع درمان بستری توسط جامعه روانپزشکی و پرداخت کنندگان شخص ثالث مورد استفاده قرار نگرفته است. اخیراً توسط برخی از بیمه‌گران به‌عنوان یک جایگزین درمانی مناسب و سودمند برای خدمات بستری به رسمیت شناخته شده است. در نتیجه، نشانه هایی از رشد شدید در سطح ملی نشان می دهد.

The life span of day treatment for children in the United States is relatively short, covering a period of about 50 years. Although the first 20 years saw little growth in the number of centers operating around the country, the concept of day treatment was recognized by the Joint Commission on Mental Illness and Health in 1961 as the most significant treatment innovation of this century. Enthusiasm for this treatment modality gained impetus from growing dissatisfaction among many mental health care providers who had no choice but to place children in a highly restrictive hospital environment. Day treat­ ment did not carry the stigma associated with inpatient placement. The children could now remain with their own families and within their own communities. The parents could be actively included in their child's treatment. This new modality avoided the short- and long-term negative effects of institutionalization, and there was a fa­ vorable cost discrepancy between day and inpatient mental health services. In more recent years, there has been growing evidence of the efficacy of day treatment as an intensive therapeutic environment for children and their parents. Despite these advantages, day treatment has continued to be underutilized in favor of inpatient treatment by both the psychiatric community and third-party payers. Only recently is it being acknowledged by some insurers as a therapeutically sound and financially advantageous alternative to inpatient services. Conse­ quently, it is showing signs of intense growth nationally.