Day of Empire: How Hyperpowers Rise to Global Dominance--and Why They Fall

در مدت کمی بیش از دو قرن، آمریکا از یک قدرت منطقه ای به یک ابرقدرت تبدیل شده است و امروزه به آن ابرقدرت می گویند. اما آیا آمریکا می‌تواند موقعیت خود را به عنوان قدرت مسلط جهان حفظ کند، یا این که اکنون شروع به افول کرده است؟ مورخان قرن ها درباره ظهور و سقوط امپراتوری ها بحث کرده اند. با این حال، تا به امروز، هیچ کس پدیده بسیار نادرتر ابرقدرت ها را مطالعه نکرده است - آن جوامع معدودی که چنان قدرت نظامی و اقتصادی خارق العاده ای را جمع آوری کردند که اساساً بر جهان تسلط یافتند. اکنون، در این تاریخ گسترده از امپراتوری‌های مسلط جهانی، نویسنده پرفروش، امی چوا توضیح می‌دهد که چگونه ابرقدرت‌ها ظهور می‌کنند و چرا سقوط می‌کنند. چوآ در مجموعه‌ای از فصل‌های بسیار متمرکز، ابرقدرت‌های تاریخ را بررسی می‌کند - ایران، روم، تانگ چین، مغول‌ها، هلندی‌ها، بریتانیایی‌ها و ایالات متحده - و دلایل موفقیت آنها و همچنین ریشه‌های نهایی آنها را آشکار می‌کند. مرگ مطالعه بی سابقه چوا یک الگوی تاریخی جذاب را نشان می دهد. او استدلال می‌کند که با وجود تمام تفاوت‌هایشان، هر یک از این قدرت‌های مسلط بر جهان، حداقل بر اساس معیارهای زمان خود، فوق‌العاده کثرت‌گرا و بردبار بودند. هر کدام با به کارگیری مهارت ها و انرژی های افراد با پیشینه های بسیار متفاوت و با جذب و بهره برداری از گروه های بسیار مستعدی که در جوامع دیگر کنار گذاشته شده بودند، موفق شدند. بنابراین روم به آفریقایی‌ها، اسپانیایی‌ها و گول‌ها به طور یکسان اجازه داد تا به بالاترین رده‌های قدرت برسند، در حالی که مغول‌های «بربر» قلمروهای وسیع خود را تنها به این دلیل فتح کردند که تسامح قومی و مذهبی را در زمان خود تجربه نکردند. در مقابل، آلمان نازی و ژاپن امپراتوری، در حالی که قدرت زیادی در اختیار داشتند، به دلیل عدم تحمل نژادی و مذهبی خود نتوانستند به سلطه جهانی دست یابند. اما چوآ یک کنایه تاریخی بزرگ را نیز آشکار می‌کند: تقریباً در همه موارد، تساهل چندفرهنگی در نهایت بذر افول را کاشت و تنوع به یک مسئولیت تبدیل شد و باعث درگیری، نفرت و خشونت شد. ایالات متحده نمونه اصلی قدرتی است که از طریق تساهل و تنوع به سلطه جهانی رسید. راز موفقیت آمریکا همیشه توانایی بی‌نظیر آن در جذب مهاجران مبتکر بوده است. با این حال، امروز، نگرانی‌ها در مورد برون‌سپاری و مهاجرت غیرقانونی کنترل‌نشده، واکنشی را علیه سنت فرهنگی ما ایجاد می‌کند. آیا آمریکا بالاخره به "نقطه اوج" رسیده است؟ آیا برای حفظ انسجام و وحدت در مسیر تنوع و تسامح زیاده روی کرده ایم؟ آیا قدرت های در حال رشدی مانند چین، اتحادیه اروپا یا حتی هند از ما پیشی خواهند گرفت؟ چوا نشان می‌دهد که چرا قدرت آمریکا ممکن است قبلاً از محدودیت‌های خود فراتر رفته باشد و چرا ممکن است به نفع ما باشد که از رویکرد خودبه‌تنهایی خود عقب نشینی کنیم و یک چندجانبه‌گرایی جدید را هم در امور داخلی و هم در امور خارجی ترویج کنیم.

In a little over two centuries, America has grown from a regional power to a superpower, and to what is today called a hyperpower. But can America retain its position as the world’s dominant power, or has it already begun to decline? Historians have debated the rise and fall of empires for centuries. To date, however, no one has studied the far rarer phenomenon of hyperpowers—those few societies that amassed such extraordinary military and economic might that they essentially dominated the world. Now, in this sweeping history of globally dominant empires, bestselling author Amy Chua explains how hyperpowers rise and why they fall. In a series of brilliantly focused chapters, Chua examines history’s hyperpowers—Persia, Rome, Tang China, the Mongols, the Dutch, the British, and the United States—and reveals the reasons behind their success, as well as the roots of their ultimate demise. Chua’s unprecedented study reveals a fascinating historical pattern. For all their differences, she argues, every one of these world-dominant powers was, at least by the standards of its time, extraordinarily pluralistic and tolerant. Each one succeeded by harnessing the skills and energies of individuals from very different backgrounds, and by attracting and exploiting highly talented groups that were excluded in other societies. Thus Rome allowed Africans, Spaniards, and Gauls alike to rise to the highest echelons of power, while the “barbarian” Mongols conquered their vast domains only because they practiced an ethnic and religious tolerance unheard of in their time. In contrast, Nazi Germany and imperial Japan, while wielding great power, failed to attain global dominance as a direct result of their racial and religious intolerance. But Chua also uncovers a great historical irony: in virtually every instance, multicultural tolerance eventually sowed the seeds of decline, and diversity became a liability, triggering conflict, hatred, and violence. The United States is the quintessential example of a power that rose to global dominance through tolerance and diversity. The secret to America’s success has always been its unsurpassed ability to attract enterprising immigrants. Today, however, concerns about outsourcing and uncontrolled illegal immigration are producing a backlash against our tradition of cultural openness. Has America finally reached a “tipping point”? Have we gone too far in the direction of diversity and tolerance to maintain cohesion and unity? Will we be overtaken by rising powers like China, the EU or even India? Chua shows why American power may have already exceeded its limits and why it may be in our interest to retreat from our go-it-alone approach and promote a new multilateralism in both domestic and foreign affairs.