David Hume, Sceptic

این کتاب به بررسی شک هیوم و ریشه ها، زمینه و نقش آن در زندگی فیلسوف می پردازد. این نشان می‌دهد که هیوم چگونه فلسفه خود را در زمان آشوب نوشت، زیرا سنت متافیزیکی هزاره‌ای که انسان‌ها و توانایی‌های شناختی آن‌ها را در چارچوبی هستی‌شناختی قرار می‌داد، فروپاشید و جای خود را به چیزی داد که استقلال فرد را در مرکز خود قرار می‌داد. سپس تولد مدرنیته را که دکارت آغاز کرد و کانت با انقلاب کپرنیکی خود تکمیل کرد که فلسفه را از هستی به خود منتقل کرد، مورد بحث قرار می دهد. این نشان می‌دهد که چگونه مدرنیته باعث شکل‌گیری نوع جدیدی از شک‌گرایی شد، که نه فقط در مورد کفایت دانش ما، بلکه در مورد وجود جهانی مستقل از خود تردید را در بر می‌گیرد. سپس این کتاب بررسی می‌کند که هیوم چگونه با مفاهیم شک‌آمیز مواجه شد و چگونه تجربه‌گرایی او مضمون شک‌آمیز دیگری را اضافه کرد، با این پرسش که چگونه استدلال می‌تواند مفاهیم کلیدی درک انسانی را که به طور غریزی در معنا بخشیدن به ادراکات ما استفاده می‌شوند، مشروعیت بخشد. این کتاب با قرار دادن محکم آن در یک زمینه تاریخی، نشان می دهد که چگونه هیوم تحت تأثیر شک پیرونی قرار گرفته است و چگونه این امر در پذیرش ضعف عقل توسط هیوم و در تأکید او بر نقش عملی فلسفه آشکار می شود. همانطور که کتاب استدلال می کند، به جای اینکه به عنوان پایه و اساس علم عمل کند، در دست هیوم، فلسفه به راهنمای زندگی شاد و شاد، به مستندی از زندگی مشترک و مکالمه ای سرگرم کننده با تحصیلات متوسط ​​تبدیل شد. به این ترتیب هیوم در تقابل شدید با جریان اصلی (اوایل) مدرن قرار می گیرد.

This book studies Hume’s scepticism and its roots, context, and role in the philosopher’s life. It relates how Hume wrote his philosophy in a time of tumult, as the millennia-old metaphysical tradition that placed humans and their cognitive abilities in an ontological framework collapsed and gave way to one that placed the autonomy of the individual in its center. It then discusses the birth of modernity that Descartes inaugurated and Kant completed with his Copernican revolution that moved philosophy from Being to the Self. It shows how modernity gave rise to a new kind of scepticism, involving doubt not just about the adequacy of our knowledge but about the very existence of a world independent of the self. The book then examines how Hume faced the sceptical implications and how his empiricism added yet another sceptical theme with the main question being how argument can legitimize key concepts of human understanding instinctively used in making sense of our perceptions. Placing it firmly in a historical context, the book shows how Hume was influenced by Pyrrhonian scepticism and how this becomes clear in Hume’s acceptance of the weakness of reason and in his emphasis on the practical role of philosophy. As the book argues, rather than serving as the foundation of science, in Hume’s hand, philosophy became a guide to a joyful, happy life, to a documentary of common life and to moderately educated, entertaining conversation. This way Hume stands in strong opposition to the (early) modern mainstream.