Dangerous Economies: Status and Commerce in Imperial New York

قبل از انقلاب آمریکا، مردمی که در آمریکای شمالی بریتانیا زندگی می‌کردند، فقط مستعمره‌نشین نبودند. آنها همچنین رعایای امپراتوری بودند. در نظر گرفتن نیویورکی‌های قرن هجدهم به‌عنوان بریتانیایی‌ها به جای آمریکایی‌های اولیه، به ما امکان می‌دهد تا تحقیقات تازه‌ای در مورد دنیای آنها انجام دهیم. امپراتوری بریتانیا توسط کسانی که در حاشیه آن زندگی می کردند چگونه تجربه شد؟ چگونه امور روزمره مردم عادی نیویورک بر فرهنگ در مرکز یک امپراتوری تجاری عظیم تأثیر گذاشت؟

اقتصاد خطرناک تاریخچه فرهنگ و تجارت نیویورک در دو دوره اول است. سوم قرن هجدهم، زمانی که بریتانیا تازه شروع به رسیدن به رقبای امپراتوری خود، فرانسه و اسپانیا کرده بود. در آن شهر کم جمعیت در حاشیه یک امپراتوری، آفریقایی‌های برده‌شده با خادمان سفیدپوست آرنج می‌مالیدند، در حالی که نخبگان تلاش می‌کردند تا پیوندهای خود را با فرهنگ اصیل اروپایی حفظ کنند. گذرا بودن مردم، کالاها و ثروت های شهر جامعه ای به طور قابل توجهی سیال ایجاد کرد که در آن تثبیت وضعیت خود یا تأیید وضعیت دیگری یک چالش بود. تغییر هویت امپراتوری نیویورک راه‌های جدیدی برای موفقیت ایجاد کرد، اما تعریف و نشان دادن موفقیت را از نظر اجتماعی سخت‌تر کرد.

چنین محیط شهری سیار بستر ایده‌آلی برای جنایت و توطئه بود که در سال 1741 بسیار آشکار شد. ، زمانی که سی برده اعدام شدند و بیش از هفتاد نفر دیگر پس از مجرم شناخته شدن - بر اساس شواهد مشکوک - در طرح ریزی شورش تبعید شدند. این نوع طغیان خشونت آمیز نتیجه پیش بینی نشده اما غافلگیرکننده فرهنگ جوششی بود که در حاشیه امپراتوری بریتانیا وجود داشت.

Before the American Revolution, the people who lived in British North America were not just colonists; they were also imperial subjects. To think of eighteenth-century New Yorkers as Britons rather than incipient Americans allows us fresh investigations into their world. How was the British Empire experienced by those who lived at its margins? How did the mundane affairs of ordinary New Yorkers affect the culture at the center of an enormous commercial empire?

Dangerous Economies is a history of New York culture and commerce in the first two thirds of the eighteenth century, when Britain was just beginning to catch up with its imperial rivals, France and Spain. In that sparsely populated city on the fringe of an empire, enslaved Africans rubbed elbows with white indentured servants while the elite strove to maintain ties with European genteel culture. The transience of the city's people, goods, and fortunes created a notably fluid society in which establishing one's own status or verifying another's was a challenge. New York's shifting imperial identity created new avenues for success but also made success harder to define and demonstrate socially.

Such a mobile urban milieu was the ideal breeding ground for crime and conspiracy, which became all too evident in 1741, when thirty slaves were executed and more than seventy other people were deported after being found guilty—on dubious evidence—of plotting a revolt. This sort of violent outburst was the unforeseen but unsurprising result of the seething culture that existed at the margins of the British Empire.