Critical Crossings: The New York Intellectuals in Postwar America

دوره بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم زمانی بود که راندال جارل مشاهده کرد که بسیاری از نویسندگان آمریکایی به هنر نقد به عنوان کنش معرف روشنفکر نگاه می کردند. نیل جومونویل با بازاندیشی در این فاصله زمانی در فرهنگ ما، بر گروهی از نویسندگان و متفکرانی تمرکز می‌کند که برخی از تأثیرگذارترین مجلات کشور، از جمله Partisan Review، Politics را تأسیس، ویرایش و نوشتند. ، تفسیر و مخالفت. منتقدان و مقاله نویسانی مانند سیدنی هوک، ایروینگ هاو، لیونل تریلینگ، هارولد روزنبرگ و دانیل بل در رد دیدگاه های ایدئولوژیک، رویایی و رمانتیک، انتقادی عمل گرایانه را پذیرفتند که تأثیر عمیقی بر جامعه روشنفکری آمریکا گذاشت. با قرار دادن پراگماتیسم در مرکز فعالیت های فکری، منتقدان نیویورک از سیستم های اعتقادی بزرگ به پاسخ های آزمایشی تر به امید بازتعریف عملکرد صحیح روشنفکر در دنیای جدید پس از جنگ عبور کردند.

زیرا اعضای گروه گروه نیویورک همیشه روشنفکر بودن را بیشتر از چپ گرا بودن ارزش قائل بودند، آنها نخبه گرایی فرهنگی را اتخاذ کردند که مخالف فرهنگ توده ای بود. آن‌ها که آماده مبارزه با هر شکلی از تفکر مطلق‌گرا بودند، خود را در مقابل یک سری آنتاگونیست‌ها، از دهه 1930 تا کنون، دیدند که آنها را به‌اندازه کافی منطقی و تحلیلی نمی‌دانستند تا روشنفکران خوبی باشند: کمونیست‌ها و هوادارانشان، نویسندگان بیت، و چپ جدید جومونویل داستان پارادوکس ها و معضلاتی را روایت می کند که همه روشنفکران با آن روبرو هستند. از این نظر، کتاب به همان اندازه که به معنای روشنفکر بودن است، درباره گروه خاصی از متفکران است.

The period immediately following the Second World War was a time, observed Randall Jarrell, when many American writers looked to the art of criticism as the representative act of the intellectual. Rethinking this interval in our culture, Neil Jumonville focuses on the group of writers and thinkers who founded, edited, and wrote for some of the most influential magazines in the country, including Partisan Review, Politics, Commentary, and Dissent. In their rejection of ideological, visionary, and romantic outlooks, reviewers and essayists such as Sidney Hook, Irving Howe, Lionel Trilling, Harold Rosenberg, and Daniel Bell adopted a pragmatic criticism that had a profound influence on the American intellectual community. By placing pragmatism at the center of intellectual activity, the New York Critics crossed from large belief systems to more tentative answers in the hope of redefining the proper function of the intellectual in the new postwar world.

Because members of the New York group always valued being intellectuals more than being political leftists, they adopted a cultural elitism that opposed mass culture. Ready to combat any form of absolutist thought, they found themselves pitted against a series of antagonists, from the 1930s to the present, whom they considered insufficiently rational and analytical to be good intellectuals: the Communists and their sympathizers, the Beat writers, and the New Left. Jumonville tells the story of some of the paradoxes and dilemmas that confront all intellectuals. In this sense the book is as much about what it means to be an intellectual as it is about a specific group of thinkers.