Creativity and the Philosophy of C.S. Peirce

چارلز سندرز پیرس به سرعت در حال تبدیل شدن به شخصیت غالب در تاریخ فلسفه آمریکا است. وسعت و عمق کار او شروع به پنهان کردن حتی درخشان ترین هم عصرانش کرده است. با این حال، در مورد تفسیر آثار او، دو مکتب متمایز وجود دارد. اولی معتقد است که کار پیرس مجموعه ای از بینش های مهم اما غیر مرتبط است. مکتب دوم استدلال می کند که کار او یک فلسفه سیستماتیک است که بسیاری از قطعات تصویر کلی هنوز مبهم یا گم شده است. این دیدگاه دوم است که به نظر من معقول ترین است، تا حدی به این دلیل که دانشمندان دیگر به طور قانع کننده ای از آن دفاع کرده اند، اما مهمتر از همه به این دلیل که خود پیرس فلسفه خود را سیستماتیک توصیف می کند: آنچه من توصیه می کنم این است که هر فردی که می خواهد یک نظر در مورد مسائل اساسی باید قبل از هر چیز بررسی کاملی از دانش بشری انجام دهد، به تمام ایده های ارزشمند در هر شاخه از علم توجه داشته باشد، باید ببیند که هر کدام در چه زمینه ای موفق بوده اند و در کجا شکست خورده اند، تا در پرتو آشنایی کامل با مواد موجود برای یک نظریه فلسفی و ماهیت و قوت هر یک، او می‌تواند به بررسی این موضوع بپردازد که مسئله فلسفه شامل چیست، و راه مناسب حل آن را بررسی کند. 6. 9) [1].

Charles Sanders Peirce is quickly becoming the dominant figure in the history of American philosophy. The breadth and depth of his work has begun to obscure even the brightest of his contemporaries. Concerning the interpretation of his work, however, there are two distinct schools. The first holds that Peirce's work is an aggregate of important but disconnected insights. The second school argues that his work is a systematic philosophy with many pieces of the overall picture still obscure or missing. It is this second view which seems to me the most reasonable, in part because it has been convincingly defended by other scholars, but most importantly because Peirce himself described his philosophy as systematic: What I would recommend is that every person who wishes to form an opinion concerning fundamental problems should first of all make a complete survey of human knowledge, should take note of all the valuable ideas in each branch of science, should observe in just what respect each has been successful and where it has failed, in order that, in the light of the thorough acquaintance so attained of the available materials for a philosophical theory and of the nature and strength of each, he may proceed to the study of what the problem of philosophy consists in, and of the proper way of solving it (6. 9) [1].