Creating Jazz Counterpoint: New Orleans, Barbershop Harmony, and the Blues

کتاب Jazzmen (1939) نیواورلئان را به عنوان زادگاه جاز معرفی کرد و افسانه بادی بولدن را به عنوان "نخستین مرد جاز" معرفی کرد. بسیاری از اطلاعاتی که کتاب بر آن تکیه داشت از یک منبع بسیار بحث برانگیز آمده است: بانک جانسون. او مدعی بود که با بولدن نواخته است و آنها با هم پیشگام موسیقی جاز بوده اند.

جانسون با صحبت کردن و نواختن موسیقی دوران بولدن ضبط های زیادی انجام داد. این ضبط‌ها به دلیل تردید در مورد اعتبار جانسون با شک و تردید برخورد شده است. این کتاب با استفاده از تاریخ شفاهی، یادداشت‌های مصاحبه Jazzmen و مطالب بایگانی منتشر نشده، تأیید می‌کند که بانک جانسون واقعاً با بولدن بازی می‌کرد. این تأیید، به نوبه خود، پیامدهای عمیقی برای میراث ثبت شده جانسون در توصیف موسیقی سال های اولیه جاز نیواورلئان دارد.

جاز نیواورلئان از جهات مختلفی با رگ تایم متفاوت بود. این یک موسیقی بود که به طور جمعی بداهه بداهه شده بود و دارای تونالیته جدیدی بود - تونالیته بلوز. اینکه چگونه نوازندگان اولیه جاز با هم بداهه می‌پرداختند و چگونه بلوز به بخشی از جاز تبدیل شد تا به حال یک راز بوده است. بخشی از دلایل پیشرفت جاز نیواورلئان این است که همه پیشگامان برجسته جاز، از جمله بادی بولدن، بانک جانسون، لوئیس آرمسترانگ، سیدنی بچت، جانی دادز، و کید اوری، در کوارتت های آرایشگاه (یا باروم) آواز خواندند. این کتاب در هر دو زمینه تاریخی و موسیقایی توضیح می‌دهد که چگونه شیوه‌های آواز کوارتت به سازهای یک گروه جاز تبدیل شد، و چگونه این، به نوبه خود، جاز بداهه‌پردازی و متمایل به بلوز، آن صدای منحصربه‌فرد نیواورلئان را تولید کرد. p>

The book Jazzmen (1939) claimed New Orleans as the birthplace of jazz and introduced the legend of Buddy Bolden as the “First Man of Jazz.” Much of the information that the book relied on came from a highly controversial source: Bunk Johnson. He claimed to have played with Bolden and that together they had pioneered jazz.

Johnson made many recordings talking about and playing the music of the Bolden era. These recordings have been treated with skepticism because of doubts about Johnson’s credibility. Using oral histories, the Jazzmen interview notes, and unpublished archive material, this book confirms that Bunk Johnson did play with Bolden. This confirmation, in turn, has profound implications for Johnson’s recorded legacy in describing the music of the early years of New Orleans jazz.

New Orleans jazz was different from ragtime in a number of ways. It was a music that was collectively improvised, and it carried a new tonality―the tonality of the blues. How early jazz musicians improvised together and how the blues became a part of jazz has until now been a mystery. Part of the reason New Orleans jazz developed as it did is that all the prominent jazz pioneers, including Buddy Bolden, Bunk Johnson, Louis Armstrong, Sidney Bechet, Johnny Dodds, and Kid Ory, sang in barbershop (or barroom) quartets. This book describes in both historical and musical terms how the practices of quartet singing were converted to the instruments of a jazz band, and how this, in turn, produced collectively improvised, blues-inflected jazz, that unique sound of New Orleans.