Crónica jonda

Crónica jonda یک فیلم جاده ای فلامنکو است، سفری در اسپانیا و با گذشت زمان، با مسیرهای انحرافی منجر به جشنواره های موسیقی در آمستردام و بیمارستان هایی که در آستانه فروپاشی قرار دارند. نوارهای از وجود دارد کاستن‌های تقلیدی و قدیمی آبنوس که صدایی شبیه جذاب دارند در یک بشکه می پرید حافظان ذات و مبتکرانی که با ساکسیفون راه کامارون و پاکو د لوسیا را دنبال می کنند، کنترباس یا با پیانو که گویی گیتار نواخته می شود، چون وجود ندارد هیچ چیز فلامنکو بیشتر از یک دست در روده نیست. صفحاتش بوی میده گوگرد از معادن La Unión، در مورسیا، بانوی شب و ماهی چاشنی فلفل قرمز، لیمو و گشنیز. نویسنده معتقد است که موسیقی نیست بدون زمینه آن درک می شود، اگرچه گاهی اوقات او جاده را دوشاخه می کرد و از آن استفاده می کرد فلامنکو برای رمزگشایی از کشوری که در آن زندگی می کند و خودش. این یک نبود ببخشید کلید بود و همچنین یک کت.

Crónica jonda es una road movie flamenca, un viaje por España y por el tiempo, con desvíos que llevan a festivales de música en Ámsterdam y a hospitales al borde del colapso. Hay castañuelas de imitación y castañuelas viejas de ébano que suenan a duende zascandileando dentro de un tonel. Guardianes de las esencias y renovadores que siguen la estela de Camarón y Paco de Lucía con saxofón, contrabajo o con un piano tocado como si fuera guitarra, pues no hay nada más flamenco que una mano hurgando en tripa. Sus páginas huelen al azufre de las minas de La Unión, en Murcia, a dama de noche y a pescado aliñado con ají, limón y cilantro. La autora cree que ninguna música se entiende sin su contexto aunque a ratos bifurcó el camino y empleó el flamenco para descifrar el país en el que vive y a sí misma. No fue una excusa, fue una llave. Y también un abrigo.