Cosmopolitics II

Cosmopolitics که در اصل به زبان فرانسوی در هفت جلد منتشر شد، به بررسی نقش و مرجعیت علوم در جوامع مدرن می‌پردازد و ادعاهای آنها را مبنی بر عینیت، عقلانیت و حقیقت به چالش می‌کشد. Cosmopolitics II شامل اولین ترجمه های انگلیسی زبان چهار کتاب اخیر است: مکانیک کوانتومی: پایان رویا، به نام پیکان زمان: چالش پریگوژین، زندگی و هنر: چهره های ظهور، و نفرین مدارا.

ایزابل استنگرز با استدلال برای «بوم‌شناسی شیوه‌ها» در علوم، چشم‌انداز ناهماهنگ دانش برگرفته از علم مدرن را بررسی می‌کند و به دنبال سازگاری فکری در میان جاه‌طلبی‌ها و رویکردهای متضاد، تقابلی و متقابل فلسفی است. . از نظر Stengers، علم یک شرکت سازنده، یک سیستم متنوع، وابسته به هم و بسیار احتمالی است که به سادگی حقایق موجود را کشف نمی‌کند، بلکه از طریق اعمال و فرآیندهای خاص، به شکل‌دهی آنها کمک می‌کند.

Stengers این تحقیق فلسفی را با پایان می‌دهد. انتقاد شدید از مدارا؛ او معتقد است که این یک نگرش اساسا تحقیر آمیز است که مانع از جدی گرفتن آن جهان بینی هایی می شود که نظام های تبیینی مسلط را به چالش می کشند. او به جای تساهل، «جهان‌سیاسی» را پیشنهاد می‌کند که سیاست را به‌عنوان مقوله‌ای جهانی رد می‌کند و به شیوه‌های علمی مدرن اجازه می‌دهد که به طور مسالمت‌آمیز با سایر اشکال دانش همزیستی کنند.

Originally published in French in seven volumes, Cosmopolitics investigates the role and authority of the sciences in modern societies and challenges their claims to objectivity, rationality, and truth. Cosmopolitics II includes the first English-language translations of the last four books: Quantum Mechanics: The End of the Dream, In the Name of the Arrow of Time: Prigogine’s Challenge, Life and Artifice: The Faces of Emergence, and The Curse of Tolerance.

Arguing for an “ecology of practices” in the sciences, Isabelle Stengers explores the discordant landscape of knowledge derived from modern science, seeking intellectual consistency among contradictory, confrontational, and mutually exclusive philosophical ambitions and approaches. For Stengers, science is a constructive enterprise, a diverse, interdependent, and highly contingent system that does not simply discover preexisting truths but, through specific practices and processes, helps shape them.

Stengers concludes this philosophical inquiry with a forceful critique of tolerance; it is a fundamentally condescending attitude, she contends, that prevents those worldviews that challenge dominant explanatory systems from being taken seriously. Instead of tolerance, she proposes a “cosmopolitics” that rejects politics as a universal category and allows modern scientific practices to peacefully coexist with other forms of knowledge.