برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید

09117307688
09117179751

در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید

دسترسی نامحدود

برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند

ضمانت بازگشت وجه

درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب

پشتیبانی

از ساعت 7 صبح تا 10 شب

دانلود کتاب Corpus of Maya Hieroglyphic Inscriptions 5.3 (Uaxactun)

دانلود کتاب مجموعه کتیبه‌های هیروگلیف مایا 5.3 (Uaxactun)

مشخصات کتاب

Corpus of Maya Hieroglyphic Inscriptions 5.3 (Uaxactun)

دسته بندی: مطالعات آمریکایی
ویرایش:  
نویسندگان: Ian Graham  
سری:  
 
ناشر: Peabody Museum of Archaeology and Ethnology, Harvard University 
سال نشر: 1986 
تعداد صفحات: 32 
زبان: english 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 11 مگابایت

قیمت کتاب (تومان) : 41,000

میانگین امتیاز به این کتاب :
تعداد امتیاز دهندگان : 7

در صورت تبدیل فایل کتاب Corpus of Maya Hieroglyphic Inscriptions 5.3 (Uaxactun) به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.

توجه داشته باشید کتاب مجموعه کتیبه‌های هیروگلیف مایا 5.3 (Uaxactun) نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.

توضیحاتی در مورد کتاب مجموعه کتیبه‌های هیروگلیف مایا 5.3 (Uaxactun)

Uaxactun در نزدیکی پای یک کمربند وسیع از زمین‌های کارستی درهم‌پیچیده قرار دارد که از شمال مرکزی Peten در قوس‌هایی برآمده به سمت جنوب شرقی می‌گذرد. در نقاطی، لبه این منطقه تپه‌ای، یک برآمدگی شیب دار را تشکیل می‌دهد که مشرف به مناطق وسیعی از باجو است. در حدود 50 کیلومتری غرب Uaxactun، پرتگاه به پرتگاهی تبدیل می شود که در امتداد پای آن، Rio San Pedro در حال شکل گیری است. در نزدیکی Uaxactun، یک جریان فصلی از تپه‌ها بیرون می‌آید تا مسیر نسبتاً نامشخصی را در امتداد دامنه تپه‌ها دنبال کند، کمی به شرق شمال می‌رود و بعداً به شاخه‌ای از ریو آزول تبدیل می‌شود. بنابراین Uaxactun در نزدیکی حوزه آبخیز بین خلیج مکزیک و دریای کارائیب قرار دارد. گروه‌های A، B و C از ویرانه‌ها بر روی خط الراسی ساخته شده‌اند که تا حداکثر ارتفاع حدود 40 متر از دشت بالا می‌رود. گروه های دیگر زمین های کمتر مرتفعی در 800 متری جنوب شرقی را اشغال می کنند. زمین پست در میان به عنوان یک فرودگاه پاکسازی شده است که در دو طرف آن یک روستا رشد کرده است. آگوادا که بخش اعظم آب روستا را تامین می‌کند (همانطور که در دوران باستان باید داشته باشد) در پای شیب تا گروه A قرار دارد. با این حال، این آگوادا به طور کامل خشک شده است، آخرین بار در سال 1978. در طول چندین فصل کار مؤسسه کارنگی در محل، کارکنان با قطارهای قاطر از ال کایو، یک سفر چهار روزه، سوار می شدند. E1 Cayo، در هندوراس بریتانیایی آن زمان، با قایق موتوری از بلیز و بالا رفتن از رودخانه ای به همین نام به آن رسید. خدمات هوایی به Uaxactun که در اواخر دهه 1930 با Trimotors به منظور بیرون آوردن chicle ایجاد شد، تا چهل سال آینده تا حد زیادی جایگزین سایر راه‌های رسیدن به Uaxactun شد، تا زمانی که جاده‌ای از فلورس به تیکال کشیده شد. با یک مسیر مناسب برای وسایل نقلیه چهار چرخ محرک از آنجا به Uaxactun باز می شود. این مسیر با درجه بندی در سال 1984 بسیار بهبود یافت. جاده دیگری اکنون از فلورس از طریق سن آندرس، EI Zotz و سانتا کروز منتهی می شود. اگرچه به سختی بیشتر از یک جاده قطع درختان است، اما اکنون که خدمات هوایی به روستا متوقف شده است، یک مسیر جایگزین برای Uaxactun فراهم می کند. این جاده از کنار Uaxactun تا Dos Lagunas ادامه دارد. بر روی نقشه 1:500 000 منطقه پست مرکزی که در پایان جلد 3 این مجموعه منتشر شده است، سایتی در شرق Uaxactun با نام رامونالیتو نشان داده شده است. در زمان بازدید من از آن خرابه ها در سال 1978، من از این که یادداشتی از A. Ledyard Smith در همان سایت، تحت نام El Paraiso، در Ricketson and Ricketson (1937، صفحات 295، 296) منتشر شده بود، بی اطلاع بودم. . بنابراین نام اخیر در نقشه همراه منطقه استفاده شده است.

توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی

Uaxactun lies near the foot of an extensive belt of contorted karst terrain, which runs through north-central Peten in an arc bulging toward the southeast. In places, the edge of this hilly region forms a steep escarpment overlooking large areas of bajo; some 50 km west of Uaxactun the escarpment becomes a precipice along the foot of which runs the nascent Rio San Pedro. Near Uaxactun, a seasonal stream comes out of the hills to pursue a rather ill-defined course along the foot of the hills, tending a little east of north, later becoming a tributary of the Rio Azul. Uaxactun thus stands near the watershed between the Gulf of Mexico and the Caribbean. Groups A, B, and C of the ruins were constructed on a ridge that rises to a maximum height of about 40 m above the plain. Other groups occupy less elevated ground some 800 m to the southeast. Low ground in between has been cleared as an airfield, on both sides of which a village has grown up. The aguada which supplies much of the water for the village (as it must have in antiquity) lies at the foot of the slope up to Group A. This aguada, however, has been known to dry out completely, most recently in 1978. During the Carnegie Institution's many seasons of work at the site, the staff used to ride in with mule trains from El Cayo, a four-days' journey; E1 Cayo, in what was then British Honduras, was reached by motorboat from Belize, ascending the river of the same name. Air service to Uaxactun, established in the late 1930s with Trimotors for the purpose of bringing out chicle, largely supplanted other means of reaching Uaxactun for the next forty years, until a road from Flores was driven through to Tikal. with a track suitable for four-wheel-drive vehicles opened up from there to Uaxactun. This track was greatly improved by grading in 1984. Another road now leads from Flores via San Andres, EI Zotz, and Santa Cruz; though hardly more than a logging road, it provides an alternative route to Uaxactun now that air service to the village has ceased. This road continues past Uaxactun to Dos Lagunas. On the 1:500 000 map of the Central Lowlands area, published at the end of Volume 3 of this series, a site is shown to the east of Uaxactun with the name Ramonalito. At the time of my visit to those ruins in 1978, I was unaware that a note by A. Ledyard Smith on the same site, under the name El Paraiso, had been published in Ricketson and Ricketson (1937, pp. 295, 296). The latter name has therefore been used in the accompanying map of the area.