Cornel Ban, Brazil’s liberal neo-developmentalism: New paradigm or edited orthodoxy?

دسته بندی: سیاست
ویرایش:  
 
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 36 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 306 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 53,000

منتشر شده به صورت آنلاین: 24 اکتبر 2012 آیا رژیم سیاست اقتصادی برزیل صرفاً تضعیف اجماع واشنگتن است؟ شواهد نشان می‌دهد که دولت‌های برزیل یک رژیم سیاست ترکیبی را نهادینه کرده‌اند که اولویت‌های لیبرال اقتصادی را که از اجماع واشنگتن سرچشمه می‌گیرد و اولویت‌های مداخله‌گرایانه‌تر مرتبط با تفکر نوتوسعه‌گرا را لایه‌بندی می‌کند. برای به تصویر کشیدن این ترکیب، این مطالعه این رژیم را «نئوتوسعه گرایی لیبرال» می نامد. دولت‌های برزیل ضمن دفاع از هدف ثبات اقتصاد کلان و به حاشیه راندن اشتغال کامل، اتکا به پس‌اندازهای خارجی را کاهش دادند و از یک بسته محرک عمدتاً خارج از دفتر در طول بحران استفاده کردند. برزیل اصلاحات مهم خصوصی سازی، آزادسازی و مقررات زدایی را تجربه کرد، اما همزمان دولت نقش خود را به عنوان مالک و سرمایه گذار در صنعت و بانکداری تثبیت کرد و در عین حال از سیاست صنعتی اقتصاد باز و رویکردی محتاطانه برای جابجایی آزاد سرمایه استفاده کرد. در نهایت، در حالی که نقل و انتقالات نقدی مشروط با اجماع واشنگتن مطابقت دارد، افزایش مستمر حداقل دستمزد برزیل، سیاست‌های صنعتی که بخش‌های اشتغال بالا را هدف قرار داده و استفاده از شرکت‌های دولتی برای گسترش برنامه‌های رفاهی و اشتغال، بهتر با رژیم سیاست‌های نوتوسعه‌گرا منطبق است. در مجموع، در حالی که اهداف اصلی اجماع واشنگتن با اهداف نوتوسعه گرا جایگزین نشد، رژیم سیاسی برزیل شاهد دگرگونی گسترده ای از ارتدوکس سیاست بود که نشان دهنده وضعیت برزیل به عنوان یک قدرت در حال ظهور است.

Published online: 24 Oct 2012 Is Brazil’s economic policy regime a mere tinkering of the Washington Consensus? The evidence suggests that Brazilian governments institutionalized a hybrid policy regime that layers economically liberal priorities originating in the Washington Consensus and more interventionist ones associated with neo-developmentalist thinking. To capture this hybridity, the study calls this regime ‘liberal neo-developmentalism’. While defending the goal of macroeconomic stability and sidelining full employment, Brazilian governments also reduced reliance on foreign savings and employed a largely off-the-books stimulus package during the crisis. Brazil experienced important privatization, liberalization and deregulation reforms, but at the same time the state consolidated its role as owner and investor in industry and banking while using an open economy industrial policy and a cautious approach to the free movement of capital. Finally, while conditional cash transfers fit the Washington Consensus, Brazil’s steady increases in the minimum wage, industrial policies targeted at high employment sectors and the use of state-owned firms to expand welfare and employment programs better fit a neo-developmentalist policy regime. In sum, while the main goals of the Washington Consensus were not replaced with neo-developmentalist ones, Brazil’s policy regime saw an extensive transformation of policy orthodoxy that reflects Brazil’s status as an emerging power.