Copp’d Hills Towards Heaven Shakespeare and the Classical Polity

دپارتمان‌گرایی دانشگاه‌های آمریکایی بدون شک می‌تواند آن را توصیه کند. این نشان می دهد که شور و نشاط جایگزین کافی برای دانش پژوهی نیست، چه خوب و چه بد، امروز هر محققی باید چیزی شبیه به یک متخصص باشد. اما وقتی هر نویسنده و متفکر بزرگی دستش را دراز می کند و کل زندگی انسان را درک می کند، مطالعه آثار او فراتر از تخصص است. و در حالی که شور و نشاط ممکن است جایگزین بورس تحصیلی نشود، ممکن است آن را همراهی کند. بیشتر کارهای من در تاریخ فلسفه سیاسی انجام شده است. من جرأت کرده ام از مرزهای دپارتمان فراتر بروم، زیرا معتقدم شکسپیر چیزی برای گفتن به فلسفه سیاسی دارد. من اولین کسی نیستم که این دیدگاه را بیان می کنم. چه خوب و چه بد بیانش کنم، آخرین نفر نخواهم بود. می خواهم از لئو اشتراوس، معلمم تشکر کنم. او کتاب مانوس را خوانده و از بصیرت و قضاوت خود به من بهره مند شده است. می‌خواهم از ریچارد کنینگتون تشکر کنم، که زمان زیادی را از کار خود برای اظهار نظر دقیق و سازنده در مورد این اثر صرف کرده است، مانند سایر چیزهایی که من نوشته‌ام. کمک او سخاوتمندانه بوده است و قدردانی من عمیق است. من باید به ویژه از همکارم، آدولف لو، تشکر کنم. او این مطالعه را مورد مطالعه قرار داده است، بسیاری از آن در چندین نسخه. از طریق پیاده روی های طولانی در منچستر، ورمونت، درباره کار من و نظرات او بحث کرده ایم. معمولا نظرات او قانع کننده بوده است. من فقط می توانم پشیمان باشم که کاملاً فاقد صلاحیت برای پاسخگویی متقابل هستم.

The departmentalism of American universities has doubtless much to recommend it. It indicates that exuberance is not a sufficient sub­ stitute for scholarship, that, for better or for worse, every scholar today must be something of a specialist. But when any great writer and great thinker reaches out and grasps the whole of human life, the study of his work transcends specialization. And while exuberance may not replace scholarship, it may accompany it. Most of my work has been done in the history of political philosophy. I have dared to overstep departmental boundaries, because I believe that Shakespeare has something to say to political philosophy. I am not the first to express this view. Whether I express it well or badly, I shall not be the last. I want to thank Leo Strauss, my teacher. He has read the manus­ cript and given me the benefit of his insight and judgment. I want to thank Richard Kennington, who has taken so much time from his own work to comment meticulously and constructively on this work as on other things I have written. His help has been generous, and my appreciation is deep. I must, in particular, thank my colleague, Adolph Lowe. He has perused this study, much of it in several versions. Through long walks in Manchester, Vermont, we have discussed my work and his comments. Usually his comments have been compelling. I can regret only that I am completely unqualified to reciprocate.