Cooperative Interfaces to Information Systems

سیستم‌های اطلاعاتی مخازن بزرگی از دانش واقعی و استنباطی هستند که توسط طیف گسترده‌ای از کاربران با پیشینه‌ها و وظایف کاری متفاوت مورد پرس و جو قرار گرفته و نگهداری می‌شوند. جامعه کاربران بالقوه سیستم اطلاعاتی با پیشرفت در فناوری سخت افزار و نرم افزار که امکان پشتیبانی از کامپیوتر/ارتباطات را برای حوزه های کاربردی بیشتر و بیشتر فراهم می کند، به سرعت در حال رشد است. متأسفانه، اغلب احساس می شود که پیشرفت در فناوری رابط کاربری کاملاً با سایر زمینه ها مطابقت ندارد. راه‌حل‌های فنی مانند گرافیک کامپیوتری، پردازش زبان طبیعی یا ارتباطات انسان و ماشین و انسان در سیستم‌های اداری به تنهایی کافی نیستند. آنها باید با ویژگی‌های سیستمی تکمیل شوند که رفتار مشارکتی رابط‌ها را تضمین می‌کند، بنابراین آموزش و تلاش استفاده مورد نیاز برای تعامل موفق را کاهش می‌دهد. در قیاس با یک شریک گفتگوی انسانی، ما یک واسط را تعاونی می نامیم که فقط درخواست های کاربر را به صورت منفعلانه قبول نمی کند یا به معنای واقعی کلمه به آنها پاسخ نمی دهد، بلکه فعالانه تلاش می کند تا مقاصد کاربران را درک کند و به آنها کمک کند مشکلات برنامه خود را حل کنند. این منجر به سوال اصلی این کتاب می شود: چه چیزی یک رابط سیستم های اطلاعاتی را تعاونی می کند و چگونه قابلیت هایی را فراهم می کنیم که منجر به واسط های تعاونی شود؟ پاسخ های زیادی ممکن است. اولین جنبه مربوط به فرمول بندی و پذیرش درخواست های کاربر است. بسیاری از محققان تصور می کنند که چنین درخواست هایی باید به زبان طبیعی فرموله شوند.

Information systems are large repositories of factual and inferential knowledge intended to be queried and maintained by a wide variety of users with different backgrounds and work tasks. The community of potential information system users is growing rapidly with advances in hardware and software technology that permit computer/communications support for more and more application areas. Unfortunately, it is often felt that progress in user interface technology has not quite matched that of other areas. Technical solutions such as computer graphics, natural language processing, or man-machine-man communications in office systems are not enough by themselves. They should be complemented by system features that ensure cooperative behavior of the interfaces, thus reducing the training and usage effort required for successful interaction. In analogy to a human dialog partner, we call an interface cooperative if it does not just accept user requests passively or answer them literally, but actively attempts to understand the users' intentions and to help them solve their applica­ tion problems. This leads to the central question addressed by this book: What makes an information systems interface cooperative, and how do we provide capabilities leading to cooperative interfaces? Many answers are possible. A first aspect concerns the formulation and accep­ tance of user requests. Many researchers assume that such requests should be formulated in natural language.