Contingent Future Persons: On the Ethics of Deciding Who Will Live, or Not, in the Future

اقدامات فردی و جمعی را که وجود، تعداد و هویت افراد آینده به آن بستگی دارد، چگونه باید ارزیابی کنیم؟ به اختصار، این سؤال آنچه را که در اینجا به عنوان مشکل افراد احتمالی آینده مطرح می شود، مطرح می کند و به این ترتیب چالش های نسبتاً جدیدی را برای علمای اخلاق فلسفی و کلامی ایجاد می کند. زیرا اگرچه ممکن است خلاف شهود باشد، به نظر می‌رسد که آن افراد احتمالی آینده که واقعاً با چنین اعمالی به وجود می‌آیند، نمی‌توانند از این اعمال به هیچ‌یک از معنای متعارف اصطلاحات منتفع یا آسیب ببینند. این مشکل جالب تقریباً سه دهه پیش توسط یان ناروسون [2] تعریف شد و تا به امروز مفاهیم آن توسط درک پارفیت [3] و دیوید هید [1] به طور کامل بررسی شده است. با این وجود، هنوز در مورد اینکه چگونه باید چنین اقداماتی را ارزیابی کنیم یا در واقع، در مورد اینکه آیا می توانیم یا خیر، اتفاق نظر وجود ندارد. با این حال، تعقیب راه‌حلی برای این مسئله به طرز جالبی توسط فیلسوفان اخلاق برای فشار دادن به محدودیت‌های اخلاق و ترغیب به بازنگری در ماهیت و منبع ارزش در اساسی‌ترین سطح آن به کار گرفته شده است. بنابراین ثابت می شود که این یک تحقیق بسیار ثمربخش، با مفاهیم نظری و عملی گسترده است.

How ought we evaluate the individual and collective actions on which the existence, numbers and identities of future people depend? In the briefest of terms, this question poses what is addressed here as the problem of contingent future persons, and as such it poses relatively novel challenges for philosophical and theological ethicists. For though it may be counter-intuitive, it seems that those contingent future persons who are actually brought into existence by such actions cannot benefit from or be harmed by these actions in any conventional sense of the terms. This intriguing problem was defined almost three decades ago by Jan Narveson [2], and to date its implications have been explored most exhaustively by Derek Parfit [3] and David Heyd [1]. Nevertheless, as yet there is simply no consensus on how we ought to evaluate such actions or, indeed, on whether we can. Still, the pursuit of a solution to the problem has been interestingly employed by moral philosophers to press the limits of ethics and to urge a reconsideration of the nature and source of value at its most fundamental level. It is thus proving to be a very fruitful investigation, with far-reaching theoretical and practical implications.