Contemporary Irish Poetry and the Pastoral Tradition

در شعر معاصر ایرلندی و سنت شبانی، دونا ال. پاتس از نزدیک ژانر شبانی را در آثار شش شاعر ایرلندی که امروز می نویسند بررسی می کند. از طریق کاوش شاعران و آثار آنها، او طیف وسیعی از اهدافی را که پاستورال هم در ایرلند شمالی و هم در جمهوری انجام داده است، آشکار می کند: نقد پسااستعماری امپریالیسم بریتانیا. پاسخی به مدرنیته، صنعتی شدن و جهانی شدن؛ راهی برای کشف پیامدهای سیاسی و اجتماعی بازنمایی های جنسیتی ایرلند؛ و اخیراً ابزاری برای انتقال درک پیچیده‌تر محیط‌زیست از ارزش طبیعت است.

 

 

پاتس برای بحث خود، شش شاعر را انتخاب کرده است که مجموعه‌های قابل توجهی از شعر شبانی سروده‌اند و آثارشان هم با سنت شبانی و هم با دیگر شاعران شبانی معاصر در گفتگو است. سه شاعر مرد هستند - جان مونتاگ، سیموس هینی، مایکل لانگلی - در حالی که سه نفر زن هستند - ایوان بلند، مدبه مک گوکیان، نوالا نی دهمنیل. پنج نویسنده انگلیسی زبان هستند، در حالی که ششمین - Ní Dhomhnaill - به ایرلندی می نویسد. علاوه بر این، برخی از شاعران اهل جمهوری هستند، در حالی که برخی دیگر از ایرلند شمالی سرچشمه می گیرند. پاتس معتقد است که در حالی که هم شاعران جمهوری ایرلند و هم شاعران ایرلند شمالی به تاریخ مشترک استعمار بریتانیا در پاستورهای خود پاسخ می دهند، تقسیم کشور در سال 1921 باعث شد که سنت شبانی در دو طرف مرز به طور متفاوتی تکامل یابد، در درجه اول به دلیل سرعت بیشتر شمال. صنعتی سازی؛ جمعیت بیشتر پروتستان آن، که پاسخ آنها به محیط زیست گرایی تا حدودی متفاوت از جمعیت عمدتاً کاتولیک جمهوری بود. و همچنین تأثیر بیشتر جنگ‌های جهانی و مشکلات ایرلندی. پاتس از تأثیر تاریخ و سیاست بر شعر شبانی معاصر ایرلندی فراتر می رود و تأثیر نسبتاً اخیر بوم شناسی را در نظر می گیرد. شاعران معاصر ایرلندی اغلب برای برجسته کردن تهدیدات محیطی مختلف برای این خلوتگاه‌ها - خواه بلندمرتبه‌ها، بزرگراه‌ها، گرم شدن زمین یا باران‌های اسیدی - بر موتیف خلوتگاه شبانی تکیه می‌کنند. پاتس با بررسی شاعران جدیدتر - از جمله مویا کانن و پائولا میهان - و همچنین ژانرهای دیگر مانند فیلم، درام و داستان، در مورد آینده شبانی در شعر معاصر ایرلندی حدس و گمان می زند.

In Contemporary Irish Poetry and the Pastoral Tradition, Donna L. Potts closely examines the pastoral genre in the work of six Irish poets writing today. Through the exploration of the poets and their works, she reveals the wide range of purposes that pastoral has served in both Northern Ireland and the Republic: a postcolonial critique of British imperialism; a response to modernity, industrialization, and globalization; a way of uncovering political and social repercussions of gendered representations of Ireland; and, more recently, a means for conveying environmentalism’s more complex understanding of the value of nature.

 

 

For her discussion, Potts has chosen six poets who have written significant collections of pastoral poetry and whose work is in dialogue with both the pastoral tradition and other contemporary pastoral poets. Three poets are men—John Montague, Seamus Heaney, Michael Longley—while three are women—Eavan Boland, Medbh McGuckian, Nuala Ní Dhomhnaill. Five are English-language authors, while the sixth—Ní Dhomhnaill—writes in Irish. Additionally, some of the poets hail from the Republic, while others originate from Northern Ireland. Potts contends that while both Irish Republic and Northern Irish poets respond to a shared history of British colonization in their pastorals, the 1921 partition of the country caused the pastoral tradition to evolve differently on either side of the border, primarily because of the North’s more rapid industrialization; its more heavily Protestant population, whose response to environmentalism was somewhat different than that of the Republic’s predominantly Catholic population; as well the greater impact of the world wars and the Irish Troubles.