Constructing Legal Systems: “European Union” in Legal Theory

نظریه حقوقی به شناخت نظام های حقوقی و تحلیل مفهوم نظام حقوقی بسیار مشغول بوده است. این معمولاً با این فرض ضمنی یا صریح انجام می‌شود که نظام‌های حقوقی و دولت‌ها هم‌پایان هستند. اما از زمان معاهده رم، «نظم حقوقی جدید» در اروپا رشد کرده است، نه قانون ملی و نه حقوق بین‌الملل، و تحت تأثیر آن مفاهیم قدیمی‌تر از حاکمیت دولت منسوخ شده است.
در عین حال، این تردید وجود دارد که آیا «اتحادیه اروپا» که از «جامعه‌های اروپایی» اولیه رشد کرده است، قانون اساسی رضایت‌بخشی دارد یا اصلاً قانون اساسی. این «اتحادیه» چه نوع نهاد حقوقی و سیاسی است و چگونه از نظر حقوقی و سیاسی با کشورهای عضو آن ارتباط دارد؟ علاوه بر این، فعالیت تفسیر یا ساخت «نظام حقوقی» و دانش حقوقی در این زمینه به وضوح مشکل ساز می شود. این مقالات با مشکلات فوق دست و پنجه نرم می کنند.

Legal theory has been much occupied with understanding legal systems and analysing the concept of legal system. This has usually been done on the tacit or explicit assumption that legal systems and states are co-terminous. But since the Rome Treaty there has grown up in Europe a `new legal order', neither national law nor international law, and under its sway older conceptions of state sovereignty have been rendered obsolete.
At the same time, it has been doubted whether the `European Union' that has grown out of the original `European Communities' has a satisfactory constitution or any constitution at all. What kind of legal and political entity is this `Union' and how does it relate juridically and politically to its member states? Further, the activity of construing or constructing `legal system' and legal knowledge becomes visibly problematic in this context. These essays wrestle with the above problems.