Conflictual Aesthetics: Artistic Activism and the public Sphere

نظریه سیاسی جدید هنر و پراکسیس هنری.

با جهش به بحث‌های جاری در مورد کارایی سیاسی هنر، مقاله‌هایی در زیبایی‌شناسی تعارض این فرضیه را نقد کنید که همه هنرها ذاتاً سیاسی هستند. الیور مارچارت در مخالفت با هنر سیاسی که توسط کارگزاران دنیای هنر دفاع می‌شود و در پس «پیچیدگی‌های ساده‌گرایانه» پنهان می‌شود، برای نظریه‌ای آشکار سیاسی از هنر و پراکسیس هنری استدلال می‌کند. در تقاطع نظریه هنر و سیاست رادیکال، او زیبایی‌شناسی تحریک، تبلیغ و سازماندهی را پیشنهاد می‌کند که از طریق آن هنر را در رابطه با کنشگری یا تبلیغات سیاسی مشکل‌سازی و ارزیابی می‌کند و به پتانسیل رادیکال رقص، تئاتر، دوباره هنری می‌پردازد. و پیش نمایش، هنر عمومی، کیوریتور، و دوسالانه.

A new political theory of art and artistic praxis.

Leaping into current debates about the political efficacy of art, the essays in Conflictual Aesthetics critique the supposition that all art is inherently political. Opposed to the political art defended by art world functionaries that hides behind “simplistic complexity,” Oliver Marchart argues for a straightforwardly political theory of art and artistic praxis. At the intersection of art theory and radical politics, he proposes an aesthetics of agitating, propagating, and organizing, through which he problematizes and evaluates art in relation to activism or political propaganda, and addresses the radical potential of dance, theater, artistic re- and pre-enactments, public art, the curator, and the biennial.