Concerning the Spiritual—and the Concrete—in Kandinsky’s Art

این کتاب به بررسی هنر و نوشته‌های واسیلی کاندینسکی می‌پردازد، که به طور گسترده‌ای به عنوان یکی از اولین هنرمندانی که نقاشی‌های غیر بازنمایی را تولید کرد، شناخته می‌شود. برای درک مقاصد کاندینسکی، درباره معنویت در هنر، مقاله مشهوری است که او در سال 1911 منتشر کرد. جایی که اکثر محققان ارجاعات مکرر آن به "روح" را نشانه ای شبه مذهبی یا عرفانی می دانند. فلورمن در عوض استدلال می کند که چارچوب اصلی مرجع کاندینسکی G.W.F. زیبایی شناسی هگل، که در آن هنر به طور مشابه به عنوان وسیله ای برای رشد خودآگاهی روح (یا Geist، در آلمانی) ارائه شده بود. علاوه بر خوانش دقیق نوشته‌های کاندینسکی، این کتاب همچنین شامل بحثی درباره مقاله‌ای در سال 1936 درباره نقاشی‌های این هنرمند است که توسط برادرزاده‌اش، فیلسوف الکساندر کوژو، برجسته‌ترین محقق هگل در فرانسه در آن زمان نوشته شده است. همچنین تحلیل‌های دقیقی از نقاشی‌های فردی کاندینسکی ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه توسعه آثار او دیدگاه‌های هگل را در مورد هنر مدرن به چالش می‌کشد، اما تقریباً به همان شیوه‌ای عمل می‌کند که سیستم فلسفی هگل عمل می‌کند. فلورمن از طریق کار یک هنرمند منفرد و حیاتی، روایت جدیدی رادیکال از اینکه چرا نقاشی در سال‌های اولیه قرن بیستم به انتزاع روی آورد، ارائه می‌کند.

This book examines the art and writings of Wassily Kandinsky, who is widely regarded as one of the first artists to produce non-representational paintings. Crucial to an understanding of Kandinsky's intentions is On the Spiritual in Art, the celebrated essay he published in 1911. Where most scholars have taken its repeated references to "spirit" as signaling quasi-religious or mystical concerns, Florman argues instead that Kandinsky's primary frame of reference was G.W.F. Hegel's Aesthetics, in which art had similarly been presented as a vehicle for the developing self-consciousness of spirit (or Geist, in German). In addition to close readings of Kandinsky's writings, the book also includes a discussion of a 1936 essay on the artist's paintings written by his own nephew, philosopher Alexandre Kojève, the foremost Hegel scholar in France at that time. It also provides detailed analyses of individual paintings by Kandinsky, demonstrating how the development of his oeuvre challenges Hegel's views on modern art, yet operates in much the same manner as does Hegel's philosophical system. Through the work of a single, crucial artist, Florman presents a radical new account of why painting turned to abstraction in the early years of the twentieth century.