Conceptualism in Latin American art : didactics of liberation

مفهوم‌گرایی در هنر آمریکای لاتین در دهه‌های 1960 و 1970 نقش متفاوتی نسبت به اروپا و ایالات متحده داشت، جایی که هنرمندان مفهوم‌گرا عمدتاً به دنبال به چالش کشیدن اولویت موضوع هنری و نهادهای هنری و همچنین تجاری‌سازی هنر بودند. هنرمندان آمریکای لاتین به مفهوم‌گرایی به‌عنوان وسیله‌ای برای زیر سؤال بردن ریشه‌ای ماهیت خود هنر، و همچنین نقش هنر در پاسخ به نیازها و بحران‌های اجتماعی در پیوند با سیاست، شعر و آموزش روی آوردند. به دلیل این دستور کار متمایز، مفهوم گرایی آمریکای لاتین باید به خودی خود نگریسته و درک شود، نه به عنوان مشتق شده از مدل های اروپایی آمریکایی.

در این کتاب، یکی از برجسته ترین هنرمندان مفهوم گرا آمریکای لاتین، لوئیس کامنیتزر، ارائه می دهد. گزارشی دست اول از مفهوم گرایی در هنر آمریکای لاتین. او با قرار دادن تکامل مفهوم گرایی در تاریخ آمریکای لاتین، مفهوم گرایی را به عنوان یک استراتژی و نه یک سبک در فرهنگ آمریکای لاتین بررسی می کند. او نشان می دهد که چگونه ریشه های مفهوم گرایی به اوایل قرن نوزدهم در آثار سیمون رودریگز، مربی سیمون بولیوار باز می گردد. سپس کامنیتزر مفهوم گرایی را تا جایی دنبال می کند که هنر به سیاست وارد شد، مانند گروه آرژانتینی Tucumán arde در سال 1968، و جایی که سیاست به هنر تبدیل شد، مانند جنبش توپامارو در اروگوئه در طول دهه 1960 و اوایل دهه 1970. . کامنیتزر با بررسی این که چگونه پس از سال 1970، مظاهر مفهوم‌گرایانه به هنر متعارف‌تر بازگشتند، نتیجه‌گیری می‌کند و برخی از پیامدهایی را که پس از تبدیل هنر از ابزاری سیاسی و تبدیل شدن به آنچه به عنوان «هنر سیاسی» شناخته می‌شود، به وجود آمد، توصیف می‌کند. p>

Conceptualism played a different role in Latin American art during the 1960s and 1970s than in Europe and the United States, where conceptualist artists predominantly sought to challenge the primacy of the art object and art institutions, as well as the commercialization of art. Latin American artists turned to conceptualism as a vehicle for radically questioning the very nature of art itself, as well as art's role in responding to societal needs and crises in conjunction with politics, poetry, and pedagogy. Because of this distinctive agenda, Latin American conceptualism must be viewed and understood in its own right, not as a derivative of Euroamerican models.

In this book, one of Latin America's foremost conceptualist artists, Luis Camnitzer, offers a firsthand account of conceptualism in Latin American art. Placing the evolution of conceptualism within the history Latin America, he explores conceptualism as a strategy, rather than a style, in Latin American culture. He shows how the roots of conceptualism reach back to the early nineteenth century in the work of Símon Rodríguez, Símon Bolívar's tutor. Camnitzer then follows conceptualism to the point where art crossed into politics, as with the Argentinian group Tucumán arde in 1968, and where politics crossed into art, as with the Tupamaro movement in Uruguay during the 1960s and early 1970s. Camnitzer concludes by investigating how, after 1970, conceptualist manifestations returned to the fold of more conventional art and describes some of the consequences that followed when art evolved from being a political tool to become what is known as "political art."