Conceptual Foundations of Quantum Physics: An Overview from Modern Perspectives

ممکن است به نظر برسد که مانند پدیده‌های خاصی که توسط جامعه‌شناسان مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، حملات علاقه به مبانی مکانیک کوانتومی در چرخه‌های 60 ساله رخ می‌دهد. جای تعجب نیست که در دهه اول این موضوع، معماهای مفهومی ایجاد شده توسط این شیوه عجیب و غریب نگرش به جهان، نه تنها در بین خود فیزیکدانان حرفه ای، بلکه در میان فیلسوفان و افراد غیرمستقیم آگاه نیز علاقه عمیقی ایجاد کرده باشد. اما این علاقه شدید در دهه چهل و پنجاه با یک دوره آیش دنبال شد، زمانی که مؤسسه فیزیک به طور کلی به این نظر رسید که تنها معماهای باقی مانده محصول یا به کارگیری ناکارآمد فرمالیسم یا فلسفه بد، و فقط تعداد کمی شجاع است. فردگرایانی مانند دیوید بوهم فقید جرأت کردند که پیشنهاد کنند شاید واقعاً چیزی وجود داشته باشد که نگران آن باشد. همانطور که بل و ناوئنبرگ در سال 1966 به بررسی صحنه پرداختند: «فیزیکدان معمولی احساس می‌کند که [این سؤالات 1» مدت‌ها پیش پاسخ داده شده‌اند، و او کاملاً درک خواهد کرد که چگونه می‌تواند بیست دقیقه برای فکر کردن در مورد آن وقت بگذارد. اما به تدریج، در طول دهه شصت و هفتاد، کنجکاوی احیا شد، و در حدود ده سال گذشته، سطحی از علاقه به سؤالات اساسی، و مشارکت برخی از چهره های برجسته فیزیک معاصر در آنها دیده شده است، که احتمالاً این است. از همان روزهای اول بی نظیر است.

It may tum out that, like certain other phenomena studied by sociologists, bouts of interest in the foundations of quantum mechanics tend to come in 60-year cycles. It is hardly surprising that in the first decade or so of the subject the conceptual puzzles generated by this strange new way of looking at the world should have generated profound interest, not just among professional physicists themselves but also among philosophers and informed laymen; but this intense interest was followed by a fallow period in the forties and fifties when the physics establishment by and large took the view that the only puzzles left were the product either of incompetent application of the formalism or of bad philosophy, and only a few brave individualists like the late David Bohm dared to suggest that maybe there really was something there after all to worry about. As Bell and Nauenberg, surveying the scene in 1966, put it: "The typical physicist feels that [these questions 1 have long ago been answered, and that he will fully understand how if ever he can spare twenty minutes to think about it. " But gradually, through the sixties and seventies, curiosity did revive, and the last ten years or so have seen a level of interest in foundational questions, and an involvement in them by some of the leading figures of contemporary physics, which is probably unparalleled since the earliest days.