Conceiving Normalcy: Rhetoric, Law, and the Double Binds of Infertility

این تحلیل بلاغی پیشگامانه، قانون ماساچوست در سال 1987 را بررسی می کند که بر درمان ناباروری و زمینه فرهنگی که چنین قانونی را امکان پذیر می کند، بررسی می کند.

الیزابت سی. بریت از آن استفاده می کند. یک قانون ماساچوست که پوشش بیمه ای برای ناباروری را به عنوان لنزی که از طریق آن می توان کار لفاظی در فرآیندهای پیچیده فرهنگی را بهتر درک کرد، الزامی می کند. بریت در مقابل این تصور متعارف که پوشش بیمه اجباری اساساً برای رفع مشکل ناباروری عمل می کند، استدلال می کند که این پوشش در خدمت آشکار کردن خطوط آن است.

بریت دریافت که این دستور، که به عنوان یک فناوری عادی سازی عمل می کند، کمک می کند. برای شناسایی غیر طبیعی (نابارور) و ایجاد روش هایی که توسط آن غیر طبیعی می تواند مورد اصلاح قرار گیرد. در نقش خود در عادی سازی فرآیندها، دستور زمانی موفقیت آمیزتر است که تمایز بین عادی و غیرعادی را حفظ کند، نه رفع کند. این تمایز تا حدی با مکانیسم بلاغی پیوند دوگانه به دست می آید. برای زنان سفیدپوست طبقه متوسط ​​که اساساً به آنها خدمت می‌شود، این پیوندهای دوگانه هم با میل به موفقیت، کنترل و نظم و هم با تبعیت از مدل‌های پزشکی ایجاد می‌شوند که اغلب همین خواسته‌ها را خنثی می‌کنند. پیوندهای دوگانه حاصل به ایجاد و حفظ تنش بین باروری و ناباروری، نظم و ناپیوستگی، کنترل و هرج و مرج، موفقیت و شکست، تنش‌هایی که برای ادامه روند عادی‌سازی ضروری هستند، کمک می‌کند.

بریت از روش‌های گسترده استفاده می‌کند. مصاحبه با زنانی که تحت درمان های باروری هستند تا پایه و اساس تجزیه و تحلیل دقیق او را فراهم کند. در حالی که مطالعه او بر مثال ناباروری متمرکز است، همچنین به طور گسترده‌تر تفسیری است بر قدرت تعریف در قالب‌بندی تجربه، بارها و مسئولیت‌های تعلق به گروه‌های اجتماعی، و توانایی نقد بلاغی برای بازجویی از شکل‌گیری‌های فرهنگی. /P>

This ground-breaking rhetorical analysis examines a 1987 Massachusetts law affecting infertility treatment and the cultural context that makes such a law possible.

Elizabeth C. Britt uses a Massachusetts statute requiring insurance coverage for infertility as a lens through which the work of rhetoric in complex cultural processes can be better understood. Countering the commonsensical notion that mandatory insurance coverage functions primarily to relieve the problem of infertility, Britt argues instead that the coverage serves to expose its contours.

Britt finds that the mandate, operating as a technology of normalization, helps to identify the abnormal (the infertile) and to create procedures by which the abnormal can be subjected to reform. In its role in normalizing processes, the mandate is more successful when it sustains, rather than resolves, the distinction between the normal and the abnormal. This distinction is achieved in part by the rhetorical mechanism of the double bind. For the middle-class white women who are primarily served by the mandate, these double binds are created both by the desire for success, control, and order and by adherence to medical models that often frustrate these same desires. The resulting double binds help to create and sustain the tension between fertility and infertility, order and discontinuity, control and chaos, success and failure, tensions that are essential for the process of normalization to continue.

Britt uses extensive interviews with women undergoing fertility treatments to provide the foundation for her detailed analysis. While her study focuses on the example of infertility, it is also more broadly a commentary on the power of definition to frame experience, on the burdens and responsibilities of belonging to social collectives, and on the ability of rhetorical criticism to interrogate cultural formations.