Computergesteuerte Spielpartner: Formen der Medienpraxis zwischen Trivialität und Personalität

تعامل با بازی‌های رایانه‌ای چیزی بیش از پرداختن به پازل‌های فرضی بین داستان و واقعیت را ارائه می‌دهد. بازی‌های رایانه‌ای، تفکر انسان و هوش مصنوعی را دعوت می‌کنند و کاوش‌هایی را برای تشخیص «جامعه رایانه‌ای» برمی‌انگیزند. آخرین اما نه کم‌اهمیت، شرکای بازی تحت کنترل کامپیوتری که در آن‌ها ارائه می‌شوند، شما را تشویق می‌کنند تا روی یک نظریه اجتماعی جامعه‌شناختی کار کنید که همچنین قادر به انطباق با موجودات غیرانسانی است. اما نگاهی به وضعیت تحقیقات جامعه‌شناختی هشیارکننده است: بازی‌ها به طور کلی و بازی‌های رایانه‌ای به‌طور خاص به سختی در گفتمان‌های رسانه‌های جمعی مورد توجهی قرار می‌گیرند که شایسته آن است. بنابراین جاناتان هارث خود را وقف تمرین رسانه ای در برخورد با شرکای بازی تحت کنترل رایانه می کند. مشخص می‌شود که بازیکنان رایانه انسانی به درجات مختلف از شرکای بازی تحت کنترل رایانه انتظار بی‌اهمیت و همچنین ویژگی‌های شخصیتی دارند.

Die Auseinandersetzung mit Computerspielen bietet mehr als nur eine Beschäftigung mit vermeintlichen Vexierspielen zwischen Fiktionalität und Realität. Computerspiele laden dazu ein, über menschliche und künstliche Intelligenz nachzudenken und sie reizen zu Sondierungen über die Diagnose einer „Computergesellschaft“ an. Nicht zuletzt fordern die in ihnen präsentierten computergesteuerten Spielpartner dazu auf, an einer soziologischen Sozialtheorie zu arbeiten, die sich auch auf nicht-menschliche Entitäten einzustellen vermag. Doch der Blick auf den soziologischen Forschungsstand ernüchtert: Spiele im Allgemeinen und Computerspiele im Besonderen nehmen kaum die Beachtung ein, die ihnen etwa in den Diskursen der Massenmedien zukommt. Jonathan Harth widmet sich deshalb der Medienpraxis im Umgang mit computergesteuerten Spielpartnern. Es wird deutlich, dass menschliche Computerspieler von computergesteuerten Spielpartnern in unterschiedlichem Maße Trivialitäts- aber auch Personalitätsmerkmale erwarten.​