Communication in Peacebuilding: Civil Wars, Civility and Safe Spaces

این کتاب به نقشی می‌پردازد که ارتباطات - که شامل رسانه‌های جمعی واقعی و تخیلی و همچنین هنرهای نمایشی و تصویری می‌شود - می‌تواند در ایجاد صلح پس از جنگ داخلی ایفا کند. این کتاب با پرسش‌هایی درگیر است که چگونه یک جامعه می‌تواند از شرایط جنگ داخلی ناشی از بی‌انسان‌سازی گفتمانی به همکاری صلح‌آمیز در محیط‌های پس از جنگ داخلی حرکت کند و چگونه سازندگان صلح می‌توانند به جوامع کمک کنند تا از ظرفیت دگرگون‌کننده ارتباطات برای تشویق به بازاندیشی و تعامل با دشمنان سابق استفاده کنند. همشهریان در نهایت، همکاری مدنی و مسالمت آمیز در گرو رعایت مدنیت گفتمانی و ایجاد فضاهای گفتمانی امن است که در آن تعامل مدنی بین گروه های مختلف جامعه (از جمله رزمندگان سابق و بازماندگان) با خیال راحت صورت گیرد. این کتاب استدلال می‌کند که درک صلح‌سازی ارتباطی به این روش برای دستیابی به صلح روزمره خودپایدار اساسی است.

This book is concerned with the role that communication - understood as including both the factual and fictional mass media as well as the performative and visual arts - can play in post-civil war peacebuilding. It engages with questions of how a society can move from the civil war conditions of discursive dehumanisation to peaceful cooperation in post-civil war settings and how peacebuilders can help communities utilise the transformative capacity of communication to encourage the reimagining of and engagement with former enemies as co-citizens. Ultimately, civil and peaceful cooperation depends on the observance of discursive civility and the building of safe discursive spaces in which civil engagement between different groups of society (including former combatants and survivors) can safely take place. This book argues that understanding communicative peacebuilding in this way is fundamental to the achievement of self-sustainable everyday peace.