Commons

Commonsمیونگ می کیم بر روی حساس ترین ترازو، دانه های کوچک زندگی روزمره را در صلح و جنگ وزن می کند و به عنوان آثار بسیار کمی از ادبیات ثبت می شود که بار مشترک ما را که تابع تاریخ است انجام داده اند. . کیم با استعمار انتزاعی، جنگ، مهاجرت، بیماری و از دست دادن زبان اول تا زمانی که فقط عبارات پراکنده باقی بماند، رنج و آوارگی کسانی را که زندگی‌شان در تاریخ گنجانده شده است، می‌پذیرد.

فضاهای خالی کیم، سکوت‌های پر باری هستند: روزنه‌ها که از طریق آن خوانندگان وارد متن می شوند و راه خود را پیدا می کنند. این سکوت ها شکاف هایی را در حافظه آشکار می کند و تجربیاتی را بیان می کند که به هیچ وجه به زبان ترجمه نمی شوند. کلمات او گذشته را تقریباً به همان روشی که ذهن انسان انجام می دهد بازیابی می کند: یک تصویر جرقه یک تصویر دیگر، یک عطر، صدای بمب یا گفتگو می دهد. این سکوت ها و مکث ها به شعرها ساختار می بخشد. غزل تکه تکه شده

کامنز خواننده را به زیر سوال بردن ساختار شعر سوق می دهد. هویت ظاهر می شود، عقب می نشیند، سپس دوباره بلند می شود. در این زمینه در حال تغییر، کیم از طریق قطعات کنار هم معنا می‌سازد. بیت او، با توقف ها و شروع هایش، تصاویر سخت و در عین حال غنی اش، انشعاباتی از شهادت و اعتراض ارائه می دهد. این جهان دائماً در حال تغییر است، از میان تکه‌های تجربه، فضاهای اطراف کلمات، و بقایای احساسات برای زبانی که عظمت چیزی را که نمی‌توانیم بیان کنیم، می‌کاود.

Myung Mi Kim's Commons weighs on the most sensitive of scales the minute grains of daily life in both peace and war, registering as very few works of literature have done our common burden of being subject to history. Abstracting colonization, war, immigration, disease, and first-language loss until only sparse phrases remain, Kim takes on the anguish and displacement of those whose lives are embedded in history.

Kim's blank spaces are loaded silences: openings through which readers enter the text and find their way. These silences reveal gaps in memory and articulate experiences that will not translate into language at all. Her words retrieve the past in much the same way the human mind does: an image sparks another image, a scent, the sound of bombs, or conversation. These silences and pauses give the poems their structure.

Commons's fragmented lyric pushes the reader to question the construction of the poem. Identity surfaces, sinks back, then rises again. On this shifting ground, Kim creates meaning through juxtaposed fragments. Her verse, with its stops and starts, its austere yet rich images, offers splinters of testimony and objection. It negotiates a constantly changing world, scavenging through scraps of experience, spaces around words, and remnants of emotion for a language that enfolds the enormity of what we cannot express.