Commission for Racial Equality: British Bureaucracy and the Multiethnic Society

در بریتانیا، مانند ایالات متحده، روابط نژادی با تابوهایی احاطه شده است که توسط مفاهیم درست سیاسی آنچه ری هانیفورد آن را لابی روابط نژادی می نامد، تعریف شده است. این لابی، که توسط کمیسیون برابری نژادی (CRE) حمایت می‌شود، در به تصویر کشیدن بریتانیا به‌عنوان جامعه‌ای پوسیده از نژادپرستی بومی، و اقلیت‌های قومی آن به‌عنوان قربانیان محکوم به شکست، علاقه دارد. این کمیسیون که برآمده از قانون روابط نژادی در سال 1976 بود، در پاسخ به نگرانی های شایسته در مورد نژاد و الگوبرداری از نمونه آمریکایی آن، کنگره برابری نژادی، تأسیس شد. تقاضاهای همیشگی آن برای افزایش قدرت تنها با روی کار آمدن حزب کارگر جدید افزایش یافته است. این موضوع انتقاد ری هانیفورد را بیش از پیش ضروری می کند. هانیفورد سیاست‌ها و شیوه‌های کمیسیون را در معرض دید عموم قرار می‌دهد و بحث‌های آگاهانه درباره نیاز آن را تشویق می‌کند. CRE دارای اختیارات قانونی قابل توجهی است - اختیاراتی که به طور جدی آزادی های بزرگ انجمن، قرارداد، و بیان مرتبط با بریتانیا را تضعیف می کند. هانیفورد بدون انکار وجود تعصب نژادی، نشان می‌دهد که تصویر بریتانیا به‌عنوان یک کشور تفرقه‌افکن یک سوءتعبیر جدی است.

با قرار دادن CRE در بافت تاریخی و سیاسی آن، هانیفورد به تشریح قدرت‌های آن پرداخته و تحلیل می‌کند. تحقیقات رسمی آن در زمینه های آموزش، اشتغال و مسکن. او همچنین ماشین تبلیغاتی آن و تأثیر آن بر کتابخانه های عمومی و آموزشی را بررسی می کند. او به خطر تکرار غیرانتقادی تجربه آمریکا اشاره می کند. به گفته هانیفورد، آمریکایی‌ها مفهومی از جامعه را با همه شهروندان وفادار به آرمان ملی، با مفهوم «سالاد پرتاب شده» جایگزین کرده‌اند که ایجاد گروه‌های قومی خودآگاه، مجزا و تهاجمی را تشویق می‌کند. هر کدام مدعی دسترسی ویژه به کیف پول عمومی هستند و توجه کمی به انسجام ملی و آزادی های فردی دارند.

In the United Kingdom, as in the United States, race relations are surrounded with taboos defined by the politically correct concepts of what Ray Honeyford calls the race relations lobby. This lobby, championed by the Commission for Racial Equality (CRE) has a vested interest in depicting the United Kingdom as a society rotten with endemic racism, and its ethnic minorities as victims doomed to failure. An outgrowth of the Race Relations Act of 1976, the Commission was founded in response to worthy concerns about race and patterned after its American prototype, the Congress of Racial Equality. Its constant demands for increased powers have only increased with the coming into power of the New Labour Party. That makes Ray Honeyford's critique all the more urgent. Honeyford exposes the policies and practices of the Commission to public view, encouraging informed debate about its need to exist. The CRE possesses considerable legal powers―powers which seriously undermine the great freedoms of association, contract, and speech as-sociated with the United Kingdom. Without denying the presence of racial prejudice, Honeyford shows that the picture of the United Kingdom as a divisive nation is a serious misrepresentation.

Placing the CRE in its historical and political context, Honeyford outlines its powers, and analyzes its formal investigations in the fields of education, employment, and housing. He also examines its publicity machine and its effect on public and educational libraries. He points out the danger of uncritically replicating the American experience. According to Honeyford, Americans have replaced a melting-pot notion of society, with all citizens loyal to a national ideal, with a "tossed-salad" concept which encourages the creation of self-conscious, separate, and aggressive ethnic groups, each claiming special access to the public purse, and having little regard for national cohesion and individual liberties.