Colonial Theories of Institutional Development: Toward a Model of Styles of Imperialism

این کتاب نقش موقوفات اولیه و هویت استعمارگر را در تلاش برای توضیح توسعه نهادی در مستعمرات سابق تحلیل می‌کند. مدلی از دو سبک امپریالیسم ارائه می‌کند که منشأ استعماری و دیدگاه‌های موقوفه را در توضیح نهادهای کنونی ادغام می‌کند. نویسندگان استدلال می‌کنند که بریتانیای کبیر و پرتغال یک سبک «اقتصادی محور» را اتخاذ کردند که عمل‌گرایانه و حساس به شرایط اولیه بود. برای این سبک امپریالیسم، دیدگاه وقف قابل استفاده است. در مقابل، فرانسه از سبک امپریالیسم «سیاسی محور» استفاده کرد که در آن انگیزه های ایدئولوژیک و سیاسی بیشتر حضور داشت. این منجر به یک سیاست استعماری یکسان شد که عمدتاً موقوفات اولیه را نادیده می گرفت. به نوبه خود، مورد اسپانیا نشان دهنده ترکیبی از این دو مدل است. تحلیل تجربی ارائه شده در اینجا درجه قابل توجهی از ناهمگونی را در رابطه موقوفات و هویت استعمارگر با نهادهای فعلی نشان می دهد.

This book analyzes the role played by initial endowments and colonizer identity in seeking to explain institutional development in former colonies. It presents a model of two styles of imperialism that integrates the colonial origin and endowment views explaining current institutions. The authors argue that Great Britain and Portugal adopted an ‘economically-oriented’ style, which was pragmatic and sensitive to initial conditions. For this style of imperialism the endowment view is applicable. In contrast, France employed a ‘politically-oriented’ style of imperialism, in which ideological and political motivations were more present. This led to a uniform colonial policy that largely disregarded initial endowments. In turn, the case of Spain represents a hybrid of the two models. The empirical analysis presented here reveals a remarkable degree of heterogeneity in the relationship of endowments and colonizer identity with current institutions.