Cognitive Approaches to Neuropsychology

از زمان توسعه اولیه خود، عصب روانشناسی روشی را بررسی کرده است که در آن توانایی های شناختی توسط مغز واسطه می شوند. تمام عصب روانشناسی و به ویژه عصب روانشناسی بالینی را می توان تحت این بررسی کلی قرار داد. با این حال، عوامل مختلفی به عنوان انجمن عصب‌روان‌شناسان و روان‌شناسان شناختی/تجربی مانع از نزدیک شدن شدند. این عوامل تأثیرات برجسته ای در هر دو اردوگاه بودند که مطالعه شناخت را از توجه به مبانی بیولوژیکی دور نگه داشت و عصب روانشناسی را از نظر نظری ضعیف نگه داشت. در سال‌های اخیر، این عوامل کاهش یافته و «عصب روان‌شناسی شناختی» به یک اصطلاح رایج برای توصیف حرکات جدید برای پیوستن به مطالعه شناخت با مطالعه عملکرد مغز تبدیل شده است. عواملی که این نواحی را از هم جدا نگه داشت، جلوه‌های گرایش‌های توریکال او بود و نشان‌دهنده فاصله‌ای اجتماعی بود که عمدتاً به‌طور تصادفی اتفاق افتاد. اولین و شاید مهمترین عامل این بود که محققان اولیه شناخت و عملکرد مغز روانشناس نبودند. اکثر آنها عصب شناسان یا عصب شناسان دیگری بودند که ناظران عالی رفتار پس از آسیب مغزی بودند، اما تقریباً هیچ زمینه نظری روانشناسی شناختی نداشتند، که به آنها اجازه می داد درک خود را از رفتاری که مشاهده می کردند گسترش دهند و عمیق تر کنند. از آنجایی که روانشناسان بیشتری که دارای چنین زمینه ای هستند، پیامدهای اختلالات مغزی، به ویژه آفازی و فراموشی را مشاهده کرده اند، مطالعه آنها بسیار جامع تر شده است زیرا نظریه های زبان و حافظه برگرفته از روانشناسی شناختی در تحقیقات گنجانده شده است. p>

Since its early development, neuropsychology has examined the manner in which cognitive abilities are mediated by the brain. fudeed, all of neuropsy­ chology, and especially clinical neuropsychology, could be subsumed under this general investigation. However, a variety of factors impeded the close as­ sociation of neuropsychologists and cognitive/experimental psychologists. These factors were prominent influences in both camps, which kept the study of cognition away from a consideration of biological foundations and kept neuropsychology theoretically impoverished. In recent years, these factors have diminished and "cognitive neuropsychology" has become a popular term to describe the new movements to join the study of cognition with the study of brain function. The factors which kept these areas separate were manifestations of his­ torical trends and represent a social distance which largely happened by acci­ dent. The first and perhaps most important factor was that early investigators of cognition and brain function were not psychologists. Most were neurolo­ gists or otlier neuroscientists who were excellent observers of behavior fol­ lowing brain injury but had virtually no theoretical context of cognitive psy­ chology, which would allow them to expand and deepen their understanding of the behavior they were observing. As more psychologists who have such a context have observed the consequences of brain disorders, especially aphasia and amnesia, the study of them has become far more comprehensive as theo­ ries of language and memory derived from cognitive psychology have been incorporated into the investigations.