Cloneliness: On the Reproduction of Loneliness

فلسفه‌های اخیر پساانسان، مطالعات رابط انسان-رایانه، و گفتمان‌ها و شیوه‌های زیست‌سیاسی الهام‌گرفته از فناوری، تنهایی را در جوامع مختلف دوباره اختراع و تجسم می‌کنند.

کلونی: بازتولید تنهایی با بررسی عبارات هنری قرن بیستم و بررسی تنهایی در چارچوب عبارات جهانی جدیدتر مبتنی بر شبکه های اجتماعی، رویکردی بین فرهنگی به تنهایی دارد. ، واقعیت مجازی، مشترکات زیست سیاسی، اعتبار آکادمیک و اقداماتی مانند Hikikomori. اشکال جدیدتر تنهایی، که توسط الگوریتم‌های سرمایه‌داری زیست‌سیاسی به پیش رانده شده‌اند، به چیزی منجر می‌شود که این کتاب آن را «تجرد» می‌نامد. به عنوان صدای تنهاییفرانک اوکانر و یازده نوع تنهاییریچارد یتس تا عبارات اخیر در نویسندگانی مانند دیوید فاستر والاس، یییون لی و سایاکا موراتا.

مایکل اوسالیوان استدلال می کند که شبیه سازی به عنوان یک عمل نهادی تولید مثل در جامعه، تنهایی را پرورش می دهد، عادی می کند و بازتولید می کند تا سوژه هایی را ایجاد کند که تمایل بیشتری به پذیرش ایدئولوژی های رقابت، "فردگرایی افراطی" و استرس های ناشی از آن دارند. بودن \"تنها به هم مرتبط.\"

Recent posthuman philosophies, human-computer interface studies, and technology-inspired biopolitical discourses and practices are reinventing and reimagining loneliness in different communities.

Cloneliness: The Reproduction of Loneliness takes a cross-cultural approach to loneliness by examining 20th-century artistic expressions and examinations of loneliness in the context of more recent global expressions grounded in social networks, virtual reality, the biopolitical commons, academic credentialization and such practices as Hikikomori. Newer forms of loneliness, pushed by the algorithms of biopolitical capitalism, result in what this books calls "cloneliness." Michael O'Sullivan plots the transformation in loneliness in literature and philosophy in readings that take us from Henry James and such classic works as Frank O'Connor's The Lonely Voice and Richard Yates's Eleven Kinds of Loneliness to more recent expressions in such writers as David Foster Wallace, Yiyun Li, and Sayaka Murata.

Michael O'Sullivan argues that cloneliness as an institutional practice of reproduction in society nurtures, normalizes, and reproduces loneliness in order to create subjects who are more willing to accept ideologies of competition, “extreme individualism,” and the stresses of being "interconnected loners."