Clinical Aspects of Microdialysis

میکرودیالیز یک روش کم تهاجمی است که امکان نظارت مداوم بر پارامترها در فضای خارج سلولی بافت های مختلف را فراهم می کند. بیش از یک دهه است که در مدل های حیوانی مورد بررسی قرار گرفته است و بسیاری از نشریات بینشی در مورد مزایا و معایب آن ارائه کرده اند. با این حال، علیرغم پتانسیل عظیمی که برای آشکارسازی فرآیندهای متابولیک در بافت‌های طبیعی و پاتولوژیک دارد، میکرودیالیز در انسان هنوز در مراحل اولیه است. امروزه پزشکی بالینی فشار عصبی بسیار بیشتر از روش‌های پایش مرسوم است. همانطور که قبلاً با اندازه گیری اکسیژن و لاکتات در لامپ ژوگولار نشان داده شده است، در آینده پزشکان می خواهند به اطلاعات عصبی شیمیایی مداوم بیمار دسترسی داشته باشند. این اطلاعات می تواند برای جلوگیری از ضایعات ثانویه معمایی که چنین نقش منفی در پزشکی فشار عصبی دارند یا حداقل درمان آنها را در مراحل اولیه ممکن می کند مورد استفاده قرار گیرد. اطلاعات گسترده ای که اکنون از آزمایشگاه در دسترس است به تفسیر آنالوگ های بالینی کمک می کند. در کلینیک دانشگاهی جراحی مغز و اعصاب در بازل، ما چندین سال است که در زمینه مانیتورینگ میکرو دیالیز درگیر بوده‌ایم و مشکلات فنی و اخلاقی را که در برداشتن گام دشوار از آزمایش‌های حیوانی تا کاربرد بالینی دخیل هستند، تشخیص داده‌ایم. در سال 1994 ما فکر کردیم که تحقیقات در مورد میکرودیالیز بالینی به مرحله‌ای رسیده است که دانشمندان و پزشکان را قادر می‌سازد تا بحث‌های مفید زیادی داشته باشند.

Microdialysis is a minimally invasive method which enables continuous monitoring of parameters in the extracellular space of various tissues. It has been investigated in animal models for over a decade, and many publications have provided insight into its advantages and disadvantages. However, in spite of its enormous potential for revealing metabolic processes in normal and pathological tissue, microdialysis in humans is still in its infancy. Clinical neurointensive medicine nowadays demands much more than conventional monitoring methods. As already shown by jugular bulb measurements of oxygen and lactate, in the future clinicians will want to have access to continuous neurochemical information from the patient. This information could be used to prevent those enigmatic secondary lesions which play such a negative role in neurointensive medicine, or at least enable treatment of them at an early stage. The extensive information now available from the laboratory would help with the interpretation of clinical analogues. In the University Clinic of Neurosurgery in Basel we have been involved in the field of micro dialytic monitoring for several years and have recognised the problems, both technical and ethical, which are involved in taking the difficult step from animal experiments to clinical application. In 1994 we thought that research on clinical microdialysis had reached the stage which would enable scientists and clinicians to have many fruitful discussions.