Classical Presences in Irish Poetry after 1960: The Answering Voice

این کتاب اولین نمای کلی از حضور کلاسیک در شعر انگلیسی زبان ایرلندی را پس از سال 1960 ارائه می‌کند. با بررسی دقیق سیموس هینی، مایکل لانگلی، درک ماهون، و ایوان بلند، از جمله خوانش دقیق اشعار کلیدی، تکامل شعر ایرلندی را برجسته می‌کند. تعامل با یونان و رم در شصت سال گذشته. خط مشی‌های «جنبشی» را ترسیم می‌کند که شعر ایرلندی را دگرگون کرده و با گذار آن از یک مدل پسااستعماری به مدلی فراملی، از وام‌گیری پراکنده تصاویر و اسطوره‌ها در تلاش‌های اولیه شاعران برای تعریف صدای خود، تا تکثیر کلاسیک همراه است. اقتباس از اواخر دهه 1980 -- ابتدا در زمان بحران های شخصی و سیاسی، به ویژه در ایرلند شمالی، و اخیراً، به عنوان جلوه هایی از تعامل شاعران با ادبیات اروپایی و سایر ادبیات خارجی.

This book provides the first overview of classical presences in Anglophone Irish poetry after 1960. Featuring detailed studies of Seamus Heaney, Michael Longley, Derek Mahon, and Eavan Boland, including close readings of key poems, it highlights the evolution of Irish poetic engagements with Greece and Rome in the last sixty years. It outlines the contours of a ‘movement’ which has transformed Irish poetry and accompanied its transition from a postcolonial to a transnational model, from sporadic borrowings of images and myths in the poets’ early attempts to define their own voices, to the multiplication of classical adaptations since the late 1980s -- at first at a time of personal and political crises, notably in Northern Ireland, and more recently, as manifestations of the poets’ engagements with European and other foreign literatures.