Classical Liberalism: The Unvanquished Ideal

فلسفه سیاسی به طور گسترده با انتشار نظریه عدالت جان رالز در سال 1971 احیا شده است. آن اثر از لیبرالیسم دولت رفاه، که در آن زمان ارتدکس غالب بود، دفاع می کرد. با انتشار کتاب «آنارشی، دولت و آرمان‌شهر» اثر رابرت نوزیک در سال 1974، چالشی عمیق برای این ارتدوکس مطرح شد. نوزیک در استدلال از دولت حداقلی برای برتری اخلاقی از همه رقبا، به بیدار شدن مجدد علاقه به ایده های لیبرال کلاسیک کمک کرد. از آن زمان، ایده آل دولت حداقلی مورد حمله سه گروه اصلی از منتقدان قرار گرفته است. اولاً، لیبرال‌ها سطح نابرابری را که اجازه می‌دهد غیرقابل تحمل می‌دانند. دوم، کمونیتارها ادعا می کنند که جامعه را از بین می برد. سوم، محافظه کاران ادعا می کنند که اساس وفاداری میهن پرستانه را که آنها ادعا می کنند کشورها برای مشروعیت و ثبات بر آن تکیه می کنند، تضعیف می کند. لیبرالیسم کلاسیک از حداقل دولت در برابر این اتهامات دفاع می کند و استدلال می کند که به بهترین وجه رفاه انسان را ارتقا می دهد.

Political Philosophy is widely regarded as having been revived by the publication in 1971 of John Rawls' Theory of Justice . That work defended welfare-state liberalism, at that time the prevailing orthodoxy. A profound challenge was put to this orthodoxy by the publication in 1974 of Robert Nozick's Anarchy, State and Utopia . In arguing minimal government to be morally superior to all rivals, Nozick helped reawaken interest in classical liberal ideas. Ever since, the ideal of minimal government has been under assault from three principal sets of critics. First, egalitarian welfare Liberals find intolerable the level of inequality it allows. Second, Communitarians claim it destroys community. Third, Conservatives allege it undermines the basis for the patriotic allegiance on which they claim states rely for legitimacy and stability. Classical Liberalism defends minimum government against these charges, arguing it best advances human well-being.