Citizen and Subject: Contemporary Africa and the Legacy of Late Colonialism

محمود ممدانی در تحلیل موانع دموکراتیزه شدن در آفریقای پس از استقلال، گزارشی متهورانه و روشنگر از میراث استعمار ارائه می‌کند - قدرتی دوشاخه که سلطه نژادی را از طریق مقامات محلی سازمان‌یافته قبیله‌ای، بازتولید هویت نژادی در شهروندان و هویت قومی میانجیگری می‌کرد. فاعل، موضوع. بسیاری از نویسندگان حکومت استعماری را "مستقیم" (فرانسوی) یا "غیرمستقیم" (بریتانیایی) و نوع سوم - آپارتاید - را استثنایی می دانند. ممدانی نشان می‌دهد که این اصطلاح خوش‌خیم این واقعیت را می‌پوشاند که اینها در واقع انواعی از استبداد بودند. در حالی که حکومت مستقیم حقوق رعایا را به دلایل نژادی سلب می کرد، حاکمیت غیرمستقیم آنها را در یک شیوه حکومت "عرفی" گنجاند، با مقامات بومی منصوب شده توسط دولت که عرف را تعریف می کردند. حکومت غیرمستقیم (استبداد غیرمتمرکز) با بهره‌برداری از امکانات اقتدارگرایانه در فرهنگ، و با دادن یک گرایش اقتدارگرایانه به فرهنگ، سرعت را برای آفریقا تعیین کرد. فرانسوی‌ها با تغییر از مدیریت مستقیم به غیرمستقیم، این روند را دنبال کردند، در حالی که آپارتاید نسبتاً دیرتر ظاهر شد. ممدانی نشان می‌دهد که آپارتاید در واقع شکل عمومی دولت استعماری در آفریقا بود.

از طریق مطالعات موردی جنبش‌های مقاومت روستایی (اوگاندا) و شهری (آفریقای جنوبی)، می‌آموزیم که چگونه این ویژگی‌های نهادی چگونه است. مقاومت تکه تکه و اینکه چگونه دولت ها تمایل دارند اصلاحات را در یک بخش در مقابل سرکوب در بخش دیگر بازی کنند. اصلاح قدرتی که به طور نهادی تنش بین شهر و روستا و بین قومیت ها را تحمیل می کند، چالش کلیدی برای هر کسی است که علاقه مند به اصلاحات دموکراتیک در آفریقا است.

In analyzing the obstacles to democratization in post- independence Africa, Mahmood Mamdani offers a bold, insightful account of colonialism's legacy--a bifurcated power that mediated racial domination through tribally organized local authorities, reproducing racial identity in citizens and ethnic identity in subjects. Many writers have understood colonial rule as either "direct" (French) or "indirect" (British), with a third variant--apartheid--as exceptional. This benign terminology, Mamdani shows, masks the fact that these were actually variants of a despotism. While direct rule denied rights to subjects on racial grounds, indirect rule incorporated them into a "customary" mode of rule, with state-appointed Native Authorities defining custom. By tapping authoritarian possibilities in culture, and by giving culture an authoritarian bent, indirect rule (decentralized despotism) set the pace for Africa; the French followed suit by changing from direct to indirect administration, while apartheid emerged relatively later. Apartheid, Mamdani shows, was actually the generic form of the colonial state in Africa.

Through case studies of rural (Uganda) and urban (South Africa) resistance movements, we learn how these institutional features fragment resistance and how states tend to play off reform in one sector against repression in the other. Reforming a power that institutionally enforces tension between town and country, and between ethnicities, is the key challenge for anyone interested in democratic reform in Africa.