Churchill, Whitehall and the Soviet Union, 1940–45

جنگ جهانی دوم بریتانیا و اتحاد جماهیر شوروی را به عنوان متحدان بعید به هم پیوست. این کتاب به بررسی نگرش سیاستگذاران بریتانیایی نسبت به همکاری با اتحاد جماهیر شوروی می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه دیدگاه‌های تحولات داخلی در اتحاد جماهیر شوروی و خود استالین بر چرچیل، کابینه جنگ و وزارت خارجه تأثیر گذاشت تا بر این باور باشد که همکاری طولانی‌مدت یک امر مطلوب و قابل دستیابی است. هدف. به طور خاص، فرض بر این بود که نگرانی مشترک برای جلوگیری از تجاوزات آینده آلمان، یک پیوند پایدار خواهد بود. چنین نگرش هایی به طور قابل توجهی سیاست زمان جنگ بریتانیا در قبال اتحاد جماهیر شوروی را شکل داد و برای بسیاری از افراد، از جمله چرچیل، نقش مهم تری نسبت به نگرش های دیرینه ضد کمونیستی آنها داشت.

World War II threw Britain and the Soviet Union together as unlikely allies. This book examines British policy-makers' attitudes to cooperation with the USSR and shows how views of internal developments in the USSR and of Stalin himself influenced Churchill, the War Cabinet and the Foreign Office to believe that long-term collaboration was a desirable and achievable goal. In particular, it was assumed that a shared concern to prevent future German aggression would be a lasting bond. Such attitudes significantly shaped Britain's wartime policy towards the USSR, and for many individuals, including Churchill, played a more important role than their long-standing anti-Communist attitudes.