Chinese Hegemony: Grand Strategy and International Institutions in East Asian History

هژمونی چین: استراتژی بزرگ و نهادهای بین‌المللی در تاریخ شرق آسیا به مجموعه ادبیات مهمی که به سرعت در حال رشد هستند می‌پیوندد که تاریخ و نظریه روابط بین‌الملل را برای ایجاد دیدگاه‌های جدید در مورد رفتار سیاسی و استراتژیک آسیای شرقی ترکیب می‌کند. این کتاب به بررسی پویایی استراتژیک و نهادی روابط بین‌الملل در تاریخ شرق آسیا می‌پردازد، زمانی که چین امپراتوری هژمون بلامنازع منطقه بود و عمیقاً بر دو جنبه مرکزی هژمونی چین در آن زمان تمرکز می‌کند: استراتژی‌های بزرگی که چین و همسایگانش در تعاملات استراتژیک خود اتخاذ کردند. و نهادهای بین‌المللی که آنها برای حفظ نظم منطقه‌ای درگیر آنها بودند - از جمله اما نه محدود به سیستم خراج.

فنگ ژانگ از سنت‌های فکری چینی و غربی برای توسعه یک نظریه رابطه‌ای از استراتژی بزرگ و نهادهای اساسی در روابط منطقه ای این نظریه با سه مطالعه موردی در مورد روابط چین-کره، چین-ژاپن و چین-مغول در اوایل سلسله مینگ در چین - زمانی که یک نوع استراتژی بیان کنفوسیوس یکی از ویژگی‌های اساسی روابط منطقه‌ای بود - ارزیابی می‌شود. او سپس پیامدهای سیاست این مدل رابطه‌ای را برای درک و تحلیل ظهور چین معاصر و نظم در حال تغییر آسیای شرقی بررسی می‌کند. این کتاب برخی از درس‌های تاریخی را برای درک سیاست خارجی معاصر چین پیشنهاد می‌کند و احتمال یک استراتژی ارتباطی و همکاری‌تر چین را در آینده در نظر می‌گیرد.

Chinese Hegemony: Grand Strategy and International Institutions in East Asian History joins a rapidly growing body of important literature that combines history and International Relations theory to create new perspectives on East Asian political and strategic behavior. The book explores the strategic and institutional dynamics of international relations in East Asian history when imperial China was the undisputed regional hegemon, focusing in depth on two central aspects of Chinese hegemony at the time: the grand strategies China and its neighbors adopted in their strategic interactions, and the international institutions they engaged in to maintain regional order—including but not limited to the tribute system.

Feng Zhang draws on both Chinese and Western intellectual traditions to develop a relational theory of grand strategy and fundamental institutions in regional relations. The theory is evaluated with three case studies of Sino-Korean, Sino-Japanese, and Sino-Mongol relations during China's early Ming dynasty—when a type of Confucian expressive strategy was an essential feature of regional relations. He then explores the policy implications of this relational model for understanding and analyzing contemporary China's rise and the changing East Asian order. The book suggests some historical lessons for understanding contemporary Chinese foreign policy and considers the possibility of a more relational and cooperative Chinese strategy in the future.