China, Cultural Heritage, and International Law

چین کشوری غنی از آثار باستانی است، اما همچنین قربانی غارت‌هایی است که در دوره‌ای از جنگ اول تریاک تا پایان اشغال ژاپن (1840-1945) رخ داد، زمانی که اشیاء فرهنگی بیشماری وجود داشت. در خارج از کشور گم شدند دولت چین بر ابراز علاقه خود در مورد میراث فرهنگی که به اشتباه حذف شده پافشاری می کند و به دنبال بازگرداندن میراث فرهنگی از دست رفته به هر طریق مطابق با کنوانسیون های بین المللی مربوطه و قوانین چین است. با این حال، تضمین بازگشت مشکل ساز بوده و همچنان وجود دارد. تحقیقات کمی در مورد این سوال انجام شده است که آیا چین مبنای قانونی برای بازیابی دارد، که اولین مانع قانونی است که چین باید از آن عبور کند. علاوه بر این، چین مبنای قانونی برای تمام میراث فرهنگی که در دوره 1840-1945 گرفته شده است، ندارد. ادعاهای بازگشت بدون مبنای قانونی معمولاً مسکوت می‌شوند یا در بهترین حالت فقط مورد بحث قرار می‌گیرند، اما به ندرت تسهیل می‌شوند.

این کتاب پاسخی برای بازگشت میراث فرهنگی چین ارائه می‌کند. این قانون همزمان با حذف میراث فرهنگی چین و کاربرد آن را بررسی می کند. به دلیل این فقدان مبنای حقوقی، این کتاب استدلال می‌کند که حقوق بین‌الملل عرفی جدیدی در حال ظهور است که بر اساس آن، منافع کشورهای مبدأ در میراث حذف شده به اشتباه باید در اولویت قرار گیرد. این قانون عرفی پیشنهادی از بازگرداندن میراث حذف شده به اشتباه پشتیبانی می کند. هنگامی که این قاعده عرفی پیشنهادی پذیرفته شد، نه تنها برای چین، بلکه برای سایر کشورهای مبدأ با معضل مشابه، از جمله کره جنوبی، مصر، یونان، کامبوج، ترکیه، پرو و ​​ایتالیا، استدلال قوی‌تری برای بهبودی ارائه خواهد کرد. میراث آنها به اشتباه حذف شده است.

هنگامی که با این کتاب در صورت خرید و پذیرش اشیاء هنری و حل و فصل اختلافات بازیابی با کشورهای مبدأ برای موزه‌ها و مجموعه‌داران هنری ارزشمند است. همچنین مورد توجه خواهد بود

China is a country that is rich in antiquities, but it is also a victim of looting that occurred during the period from the First Opium War to the end of the Japanese Occupation (1840–1945) when innumerable cultural objects were lost overseas. The Chinese Government insists on asserting its interest over its wrongfully removed cultural heritage and has sought for the return of lost cultural heritage by all means in accordance with relevant international conventions and Chinese laws. However, securing the return has been, and continues to be, problematic. Little research has been done regarding the question as to whether China has a legal basis for recovery, which is the first legal hurdle that China needs to get over. In addition, China does not have a legal basis for all cultural heritage taken during the period of 1840–1945. Claims for return without a legal basis are usually silenced or, at best, discussed only but very rarely facilitated.

This book provides an answer for the return of Chinese cultural heritage. It examines the law contemporaneous to the removal of Chinese cultural heritage and its application. For this lack of a legal basis, this book argues that a new customary international law is emerging, according to which the interests of the states of origin in their wrongfully removed heritage should be prioritised. This proposed customary rule supports the return of wrongfully removed heritage. Once this proposed customary rule is accepted, it will provide a stronger argument not only for China, but also for other states of origin with a similar dilemma, including South Korea, Egypt, Greece, Cambodia, Turkey, Peru, and Italy, to recover their wrongfully removed heritage.

While dealing with a large pool of return cases, this book is valuable to museums and art collectors in the event of buying and accepting art objects, and settling recovery disputes with states of origin. It will also be of interest