Chan Before Chan: Meditation, Repentance, and Visionary Experience in Chinese Buddhism

مدیتیشن بودایی چیست؟ پشت پلک های بسته یا پایین شده بودا یا بودایی ماهری که در مدیتیشن نشسته است، چه می گذرد - و چه باید بگذرد؟ و پاسخ به این سؤالات از چه راه‌ها و چه اهدافی برای خود بودایی‌ها مهم بوده است؟ این کتاب با تمرکز بر چین اوایل قرون وسطی، این پرسش‌ها را از طریق تاریخ فرهنگی قدیمی‌ترین سنت‌های مراقبه بودایی (chan)، قبل از ظهور مکتب چان (ذن) در قرن هشتم بررسی می‌کند. بر خلاف آنچه که در مکتب چان متأخر بود، بوداییان اولیه چینی به تمرین مدیتیشن بودایی باستانی به عنوان راهی برای دستیابی به دنیایی از تجارب رویایی مبهم اما بالقوه معنادار نزدیک شدند. در چان قبل از چان، اریک گرین این رویکرد به مدیتیشن را با تمرکز بر چگونگی تفسیر بودائیان چینی قرون وسطی تجارب رویایی خود و دیگران و ماهیت اقتداری که به آنها نسبت می‌دادند، زنده می‌کند.

گرین با برگرفته از کتاب مقدس، کتابچه های آیینی، فرهنگ مادی و بسیاری از کتابچه های مدیتیشن که تاکنون به ندرت مورد مطالعه قرار گرفته اند، ترجمه شده از منابع هندی به چینی یا در چین در دهه 400 نوشته شده است، استدلال می کند که در این دوران مراقبه و تسلط بر مراقبه برای اولین بار آمد تا جایگاه واقعی را در دنیای اجتماعی بودایی چین به خود اختصاص دهد. وارثان سنت‌های گسترده‌تری که در سرتاسر هند و آسیای مرکزی مشترک بود، بودایی‌های چینی قرون وسطی، «چان» را به‌عنوان چیزی تصور می‌کردند که حالت خاصی از حساسیت بینایی ایجاد می‌کرد. تجارب عینی رویایی حاصل از مراقبه به عنوان چیزهایی درک می‌شدند که می‌توانستند توسط استاد واجد شرایط، به عنوان نشانه‌ای از پاکی یا ناپاکی میانجی تفسیر شوند. مدیتیشن بودایی، اگرچه رشته ای نخبه بود که تنها تعداد کمی از بوداییان چینی آن را انجام می دادند، بنابراین در عمل و در تئوری اساساً در جهان های مذهبی پیشگویی و «توبه» (chanhui) که چنین بود ادغام شد. در کل جهان مذهبی چینی قرون وسطی مهم است.

What is Buddhist meditation? What is going on—and what should be going on—behind the closed or lowered eyelids of the Buddha or Buddhist adept seated in meditation? And in what ways and to what ends have the answers to these questions mattered for Buddhists themselves? Focusing on early medieval China, this book takes up these questions through a cultural history of the earliest traditions of Buddhist meditation (chan), before the rise of the Chan (Zen) School in the eighth century. In sharp contrast to what would become typical in the later Chan School, early Chinese Buddhists approached the ancient Buddhist practice of meditation primarily as a way of gaining access to a world of enigmatic but potentially meaningful visionary experiences. In Chan Before Chan, Eric Greene brings this approach to meditation to life with a focus on how medieval Chinese Buddhists interpreted their own and others’ visionary experiences and the nature of the authority they ascribed to them.

Drawing from hagiography, ritual manuals, material culture, and the many hitherto rarely studied meditation manuals translated from Indic sources into Chinese or composed in China in the 400s, Greene argues that during this era meditation and the mastery of meditation came for the first time to occupy a real place in the Chinese Buddhist social world. Heirs to wider traditions that had been shared across India and Central Asia, early medieval Chinese Buddhists conceived of “chan” as something that would produce a special state of visionary sensitivity. The concrete visionary experiences that resulted from meditation were understood as things that could then be interpreted, by a qualified master, as indicative of the mediator’s purity or impurity. Buddhist meditation, though an elite discipline that only a small number of Chinese Buddhists themselves undertook, was thus in practice and in theory constitutively integrated into the cultic worlds of divination and “repentance” (chanhui) that were so important within the medieval Chinese religious world as a whole.