Celda de aislamiento: Más de cuarenta años de resistencia en prisión. Mi historia de transformación y esperanza

خاطرات زندانی که طولانی ترین زمان را در سلول انفرادی در ایالات متحده سپری کرده است.

در دوران جنبش Black Lives Matter باید بخوانید.

\"مطلب اصلی شما هدف آنها شکستن روحیه من بود.آنها موفق نشدند.من شاهد وحشت ظلم انسان به انسان بوده ام.انسانیت خود را از دست ندادم.من زخم های ضرب و شتم، تنهایی، انزوا و آزار و اذیت را تحمل می کنم. نشانه هر عمل محبت آمیز.\"

این خاطرات گویای داستان فراموش نشدنی مردی که بیش از چهار دهه را در یک سلول انزوا گذراند: هفت در سه متر، بیست و سه ساعت در روز، در زندان بدنام آنگولا در لوئیزیانا، به خاطر جنایتی که مرتکب نشده بود. بارها در جوانی خود در نیواورلئان دستگیر شد، در سال های اولیه زندان به دلیل تعهد اجتماعی و آیین رفتارش به حزب پلنگ سیاه پیوست. او در حال گذراندن پنجاه سال حبس به دلیل سرقت مسلحانه بود که در 17 آوریل 1972، یک گارد سفید به قتل رسید. آلبرت و یکی دیگر از اعضای پلنگ سیاه بلافاصله متهم به این جنایت شدند و توسط رئیس زندان به سلول های انزوا منتقل شدند. بدون هیچ مدرک واقعی، آنها به حبس ابد در سلول انفرادی محکوم شدند. چندین دهه گذشت تا آلبرت یک وکیل شایسته پیدا کند. با وجود همه چیز، او تا شانزده سال بعد، در فوریه 2016 آزاد نشد. آلبرت وودفاکس زندانی است که بیشترین زمان را در سلول انفرادی در ایالات متحده سپری کرده است.

Las memorias del preso que más tiempo ha pasado en celda de aislamiento en Estados Unidos.

De lectura obligada en la era del movimiento Black Lives Matter.

"Su principal objetivo era doblegar mi espíritu. No lo consiguieron. He sido testigo de los horrores de la crueldad del hombre con el hombre. No perdí mi humanidad. Llevo las cicatrices de las palizas, de la soledad, del aislamiento y la persecució. Pero también llevo la marca de cada acto de bondad."

Estas memorias cuentan la inolvidable historia de un hombre que pasó más de cuatro décadas en una celda de aislamiento: dos por tres metros, veintitrés horas al día, en la notoria prisió de Angola en Luisiana, por un crimen que no había cometido. Detenido repetidas veces en su juventud en Nueva Orleans, en sus primeros años en la cárcel se unió al Partido de las Panteras Negras por su compromiso social y su código de conducta. Se encontraba cumpliendo una condena de cincuenta años por robo a mano armada cuando, el 17 de abril de 1972, fue asesinado un guardia blanco. Albert y otro miembro de las Panteras Negras fueron acusados del crimen de inmediato y trasladados a celdas de aislamiento por el director de la prisió. Sin pruebas reales, fueron condenados a cadena perpetua en celdas de aislamiento. Pasaron décadas antes de que Albert consiguiera un abogado competente. A pesar de todo, no fue liberado hasta dieciséis años después, en febrero de 2016. Albert Woodfox es el preso que más tiempo ha pasado en celda de aislamiento en Estados Unidos.