Cause, Mind, and Reality: Essays Honoring C.B. Martin

می گویند در فلسفه پیشرفتی وجود ندارد. با این حال، توهم ایستادن من تنها زمانی به وجود می‌آید که تاریخ خود را از دست می‌دهیم و به مسافتی که طی کرده‌ایم توجه نمی‌کنیم. امروزه فیلسوفان ایده‌ها و مضامین آشکاری را می‌یابند که، همانطور که اتفاق می‌افتد، به آرامی و دردناک و عمدتاً در واکنش به حساسیت‌های غالب ظهور کرده‌اند. مقالات در اینجا به مردی احترام می گذارند که فلسفه امروزی مدیون اوست: چارلز برتون مارتین. با تأمل در آموزش فلسفی جاری و تا حدودی آشفته خود، شواهد قابل توجهی از تأثیر چارلی مارتین پیدا می کنم. پس از پایان تحصیلات تکمیلی، یکی از اولین مقالاتی که موفق به انتشار آن شدم، حمله به «یادآوری» مارتین و دویچر بود. پس از آن، چارلی کم و بیش از آگاهی هشیار من ناپدید شد تا اینکه در زمستان 1985، زمانی که با هم در یک کنفرانس در جلسات بخش شرقی انجمن فلسفی آمریکا ظاهر شدیم. اگرچه چارلی اسماً مفسر مقاله‌ای بود که من ارائه می‌دادم، «نظرات» او حاوی فلسفه بیشتری بود و بسیار فراتر از تز آزمایشی و بسیار محدودی بود که من برای دفاع از آن انتخاب کرده بودم. در حالی که تمرکز من بر روی یک ویژگی کوچک از استدلال هیلاری پاتنم علیه رئالیسم بود، چارلی مستقیماً به سمت ژوگولار رفت و به موضوعاتی پرداخت که بلافاصله ما را به عمق آب برد.

T is said that there is no progress in philosophy. The illusion of standing I still, however, arises only when we lose sight of our history and so fail to notice the distance we have travelled. Philosophers nowadays find obvious ideas and themes that, as it happens, emerged slowly and painfully and largely in reaction to prevailing sensibilities. The essays here honour a man to whom present-day philosophy owes much: Charles Burton Martin. In reflecting on my own on-going and somewhat chaotic philosophical education, I find considerable evidence of Charlie Martin's influence. After departing graduate school, one of the first papers I succeeded in publishing consisted of an attack on Martin and Deutscher's 'Remembering'. ' After that, Charlie more or less vanished from my conscious awareness until the winter of 1985, when we appeared together in a colloquium at the Eastern Division meetings of the American Philosophical Association. Although Charlie was nominally a commentator on a paper I was delivering, his 'comments' contained more philosophy and went considerably beyond the tentative and highly circumscribed thesis I had elected to defend. Whereas my focus had been on a tiny feature of Hilary Putnam's argument against realism, Charlie went straight for the jugular, addressing matters that immediately took us into deep water.