Catharsis and Cognition in Psychotherapy

منشا این کتاب به پاییز 1971 برمی گردد. من سال چهارم را به عنوان استادیار روانشناسی تربیتی در دانشگاه فلوریدا شروع می کردم که افسرده شدم. به روان درمانی رفتم و بعد از دردهای روحی فراوان یاد گرفتم که برای پسر معلولم غصه بخورم. در حین درمان، به امید درک و کمک به خودم به طور گسترده مطالعه کردم. پس از بهبودی، در سطح حرفه ای به علاقه ام به روان درمانی ادامه دادم. در سال 1975، در کارگاهی از آلبرت الیس در مورد درمان عقلانی-عاطفی شرکت کردم و تحت تأثیر رویکرد او قرار گرفتم. تصمیم گرفتم روان درمانی منطقی را با ماکسی مالتسبی در دانشگاه کنتاکی بخوانم. بعد از 4 ماه به دانشگاه فلوریدا بازگشتم و دروسی را در زمینه شخصیت تدریس کردم و شروع به نوشتن این کتاب کردم که در آن زمان فقط در مورد رویکرد منطقی به تغییر بود. با این حال، در اوایل سال 1978، دوباره افسرده شدم. من به درمانگر اصلی خود برگشتم که اخیراً به یک نوع درمان اولیه علاقه مند شده بود. من این درمان را بسیار قدرتمند و طولانی یافتم. 2 سال بعد، من با احساس تناسب اندام، به جلسه پایان دادم، اما مطمئن نیستم که از تجربه خود چه کنم. هنوز ایده‌های منطق درمانی را مفید می‌دانستم، اما مطمئن بودم که رویکردهای کاتارتیک نیز مفید هستند. من به نوشتن کتاب بازگشتم، این بار به دنبال توضیح اینکه چگونه این دو رویکرد متفاوت می توانند هر دو درمانی باشند.

The origin of this book goes back to the fall of 1971. I was beginning my fourth year as an Assistant Professor of Educational Psychology at the University of Florida when I became depressed. I went into psychotherapy, and after much emotional pain, learned to grieve for my handicapped son. While in therapy I read widely in hopes of understanding and helping myself; after my recovery, I continued my interest in psychotherapy at a professional level. In 1975, I attended a workshop by Albert Ellis on rational-emotive therapy and was impressed by his approach. I decided to study rational psychotherapy with Maxie Maltsby at the University of Kentucky. After 4 months I returned to the Uni­ versity of Florida, teaching courses in the area of personality and beginning to write this book, which at that time was to be only about the rational approach to change. However, by early 1978, I was depressed again. I returned to my original therapist, who had recently become interested in a variation of primal therapy. I found this therapy very powerful and lengthy; 2 years later, I ended the ther­ apy, feeling fit, but unsure what to make of my experience. I still found the ideas in rational therapy useful, but was certain that cathartic approaches were also helpful. I returned to writing the book, this time seeking to explain how these two different approaches could both be therapeutic.