Cardiac therapy

در ربع قرن گذشته درمان قلبی پیچیده تر شده است. به عنوان مثال، 25 سال پیش، درمان نارسایی قلبی تا حد زیادی به دیژیتال، مقدار بسیار کمی از دیورتیک ها، محدودیت نمک و اقدامات حمایتی عمومی محدود می شد. درمان ضد آریتمی شامل - عمدتاً - کینیدین، پروکائین آمید، و دیژیتال بود، و سوالاتی مانند اینکه کدام آریتمی را باید درمان کرد و چگونه اثربخشی دارو را اندازه گیری کرد، فقط به صورت ابتدایی مطرح شده بود. جراحی قلب تا حد زیادی به بیماری های مادرزادی و دریچه ای قلب محدود شد. حوزه های درمان ضربان ساز قلب، دفیبریلاسیون و سایر اشکال تشخیص و درمان الکتریکی ابتدایی بودند. گسترش حمایت از تحقیقات قلبی عروقی توسط مؤسسه ملی بهداشت و همچنین منابع نهادی پس از جنگ جهانی دوم منجر به موفقیت‌های عمده در ارائه مراقبت‌های بهداشتی بالینی و بهبود فناوری در دسترس محققان بالینی شده است. در بررسی پیشرفت در 25 سال گذشته، ما به ویژه تحت تأثیر یک مشاهده قرار گرفتیم: این تعامل مهمی است که بین مطالعات پاتوفیزیولوژی و ارائه درمان قلبی مناسب ایجاد شده است.

Cardiac therapy has become ever more complex during the past quarter century. For example, 25 years ago, the therapy of cardiac failure was largely limited to digitalis, a very few diuretics, salt restriction, and general supportive measures. Antiarrhythmic therapy involved - in the main - quinidine, procainamide, and digitalis, and questions such as which arrhythmia to treat and how to measure drug efficacy had been addressed in elementary fashion only. Cardiac surgery was limited largely to congenital and valvular heart disease; the areas of cardiac pacemaker therapy, defibrillation and other forms of electrical diagnosis and therapy were rudimentary. The expansion of support of cardiovascular research by the National Institutes of Health as well as by institutional sources following World War II has led to major successes in clinical health care delivery and improved technology made available to clinical investigators. In reviewing progress over the past 25 years, we have been particularly impressed by one observation: this is the important interaction that has developed between studies of pathophysiology and the delivery of appropriate cardiac therapy.