Capitalism and the Death Drive

آنچه امروز رشد می نامیم در واقع یک رشد تومور است، یک تکثیر سرطانی که ارگانیسم اجتماعی را مختل می کند. این تومورها به طور بی پایان متاستاز می دهند و با حیاتی غیرقابل توضیح و مرگبار رشد می کنند. در یک نقطه خاص، این رشد دیگر مولد نیست، بلکه مخرب است. سرمایه داری مدت ها پیش از این نقطه عبور کرده است. نیروهای مخرب آن نه تنها باعث فجایع زیست محیطی و اجتماعی می شود، بلکه باعث فروپاشی روحی نیز می شود. اجبار مخرب به انجام، تأیید خود و خودتخریبی را در یکی می‌آمیزد. ما خودمان را تا حد مرگ بهینه می کنیم. رقابت بی رحمانه به نابودی ختم می شود. این یک سردی عاطفی و بی‌تفاوتی نسبت به دیگران و همچنین نسبت به خود فرد ایجاد می‌کند.

پیامدهای ویرانگر سرمایه‌داری نشان می‌دهد که انگیزه مرگ در کار است. فروید ابتدا با تردید انگیزه مرگ را معرفی کرد، اما بعداً اعتراف کرد که «نمی‌توانست فراتر از آن فکر کند» زیرا ایده‌ی انگیزه مرگ به طور فزاینده‌ای در اندیشه‌اش محوریت پیدا می‌کند. امروزه نمی توان بدون در نظر گرفتن انگیزه مرگ به سرمایه داری فکر کرد.

What we call growth today is in fact a tumorous growth, a cancerous proliferation which is disrupting the social organism. These tumours endlessly metastasize and grow with an inexplicable, deadly vitality. At a certain point this growth is no longer productive, but rather destructive. Capitalism passed this point long ago. Its destructive forces cause not only ecological and social catastrophes but also mental collapse. The destructive compulsion to perform combines self-affirmation and self-destruction in one. We optimize ourselves to death. Brutal competition ends in destruction. It produces an emotional coldness and indifference towards others as well as towards one’s own self.

The devastating consequences of capitalism suggest that a death drive is at work. Freud initially introduced the death drive hesitantly, but later admitted that he ‘couldn’t think beyond it’ as the idea of the death drive became increasingly central to his thought. Today, it is impossible to think about capitalism without considering the death drive.