Cancer, Stress, and Death

زمانی که سخنرانی اصلی را در سمپوزیوم مشترکمان در سال 1977 در مورد سرطان، استرس و مرگ در مونترال ایراد کردم، از اعلام صلاحیت منحصربه‌فرد خود برای این افتخار بی‌نظیر احساس غرور کردم - از یک سرطان به طور معمول کشنده جان سالم به در بردم، یک رتیکولوسارکوم هیستیوسیتی که چندین سال قبل زیر پوست ران من ایجاد شده بود. در مواجهه با واقعیت‌های جسمی و عاطفی این موقعیت، با ناامیدی از زندگی خودداری کردم. من بلافاصله تحت عمل جراحی و کبالت درمانی قرار گرفتم، اما اصرار داشتم که شانس خود را برای بهبودی پایدار بدانم، که در آن زمان چندان دلگرم کننده به نظر نمی رسید. اگرچه می‌دانستم که نظم و انضباط فوق‌العاده‌ای می‌طلبد، اما مصمم بودم بدون نگرانی درباره نتیجه به زندگی و کار ادامه دهم. من هر فکری در مورد مرگ ظاهراً قریب الوقوع خود را سرکوب کردم، اما وصیت نامه ام را بازنویسی کردم، از جمله در آن چندین پیشنهاد برای ادامه کارم توسط همکارانم. پس از رسیدگی به آن کار، بی درنگ خود را مجبور کردم که کل این مصیبت را نادیده بگیرم. من خودم را در کارم غرق کردم - و زنده ماندم! اما، البته، این تنها دلیل من برای احساس غرور و موفقیت من نبود.

When I delivered the keynote address at our joint 1977 symposium on Cancer, Stress, and Death in Montreal, I took great pride in announcing my unique qualification for this singular honor-I had survived a normally fatal cancer, a histiocytic reticulosarcoma that had developed under the skin of my thigh several years pre­ viously. Faced with the physical and emotional realities of this situa­ tion, I refused to retreat from life in desperation. I immediately underwent surgery and cobalt therapy, but insisted on knowing my chances for a lasting recovery, which at that time seemed far from encouraging. Although I knew it would take tremendous self-discipline, I was determined to continue living and working without worrying about the outcome. I suppressed any thoughts of my ostensibly imminent death, but rewrote my will, including in it several suggestions for the continuation of my work by my colleagues. Having taken care of that business, I promptly forced myself to disregard the whole calamity. I immersed myself in my work-and I survived! But, of course, this was not my only reason for my feelings of pride and accomplishment.